Live: The Body, Full Of Hell & Aderlating

De Helling, Utrecht

Zaterdag 30 april 2016

 

The Body en Full Of Hell bundelden dit jaar de krachten op het album 'One Day You Will Ache Like I Ache' en los van elkaar waren zij twee weken geleden te zien en horen op het Roadburn Festival. De samenwerking op cd is niet helemaal geslaagd, maar wellicht komen de bands apart op het podium wel tot een tevredenstellend resultaat. Daaraan voorafgaand mag het Friese Aderlating zijn kunsten etaleren, dus het affiche van vanavond mag best veelbelovend worden genoemd. Het mondt uiteindelijk uit in drie zeer korte optredens van ieder circa een half uur, met wisselende resultaten.

Aderlating
Maurice de Jong en Eric Eijspaart  brengen onder de naam Aderlating al sinds 2009 werk uit dat uitblinkt in angstaanjagendheid. De drone/noise/black- en dark-ambient weet op cd maximaal effect te bewerkstelligen en het is de vraag of het op het podium ook werkt. Dat blijkt niet tegen te vallen, al is de muziek toch het best te genieten - te ondergaan - met de ogen dicht. Er gebeurt niet zoveel op het podium. Eijspaart is goed zichtbaar, maar  De Jong gaat het overgrote deel van het concert schuil achter twee openstaande koffers met elektronica. Hoe hij zijn oerkreten naar buiten slingert ontgaat het grootste gedeelte van de op dit vroege tijdstip aanwezige toeschouwers (dat zijn er helaas nog niet zoveel). Het voornamelijk witte licht dat het podium van bovenaf beschijnt werkt ook niet mee aan het scheppen van een sinistere ambiance. 

Toch weet Aderlating in vijfentwintig minuten muzikaal gezien wel te overtuigen. De muur van herrie, met vooral veel lage tonen, doet bij tijd en wijle huiveren en het gebrul en gegrom van vooral De Jong en in mindere mate Eijspaart passen perfect bij de griezelige elektronische klanken. Alsof je in een horrorfilm zit waaruit ontsnappen onmogelijk is. Het optreden is aan de korte kant en had best wat langer mogen duren om zo de toeschouwer/luisteraar nog langzamer maar gedecideerd bij de strot te grijpen. En vervolgens niet meer los te laten. Maar genoeg gezeurd: ook in de korte tijd die Aderlating vanavond gegund is weten de twee Friezen een geloofwaardig afschrikwekkende sound te produceren.

Full Of Hell
Het fijne van het programma van vanavond is dat de drie acts muzikaal gezien niet in dezelfde vijver vissen. Geen lange drones bij Full Of Hell, maar noise, grindcore en nog meer noise. Het viertal uit Ocean City, Maryland, klinkt na Aderlating verfrissend omdat het tempo regelmatig wordt opgevoerd tot razendsnel en er meer beweging is op het podium, geheel op het conto te schrijven van zanger Dylan Walker, die weliswaar ook stilstaand achter zijn elektronica te vinden is, maar dat afwisselt met wilde en fanatieke gebaren wanneer hij zijn schreeuwvocalen op de zaal loslaat.

Waar de muziek van Full Of Hell in de samenwerking met The Body op plaat niet echt goed werkt, deed het dat twee jaar geleden wel in samenwerking met noisepionier Merzbow. In levende lijve ligt vanavond het niveau tussen die twee platen in. De afwisseling tussen harde noise en vlammende grindcore-salvo's werkt en wordt goed over het voetlicht gebracht. Echt beklijven doet het echter allemaal niet door een gebrek aan memorabele hooks en doordat het geluid soms een brij is. Het half uur dat Full Of Hell speelt, is qua lengte precies goed. De muziek is daarna echter snel vergeten.

The Body
De muziek van The Body breekt op zijn albums dwars door genregrenzen heen. Zo worden de eerste zeven minuten van 'All The Waters Of The Earth Turned To Blood' volledig in beslag genomen door vrouwelijke koorzang. De laatste plaat, 'No One Deserves Happiness' bevat popelementen, vrouwelijke zang en blazers. De doom, noise en industrial verrijkt met diverse invloeden maakt The Body een uniek buitenbeentje in het metal-landschap, als je de muziek al onder de noemer 'metal' mag scharen.

Live moeten de twee heren uit Little Rock, Arkansas, het doen met elkaar en dus met slechts drums, gitaar en elektronica. Alle tierlantijnen die de platen verrijken worden weggelaten. Wat resteert is een gestripte The Body, het naakte lijf. Dat betekent dat de subtiliteit, die tussen alle harde muziek op de platen is te vinden, live volledig is verdwenen. Chip King, gekleed in Dwight Yoakam-hemd, weet wel een geweldig smerig geluid uit zijn gitaar te toveren, bestaande uit een enorme bak distortion. Die klank blijft het volle half uur lang hetzelfde. Dat geldt ook voor de hoge schreeuwzang van King. Waar die zang op het laatste album een fraai contrast vormt met de vrouwelijke vocalen, missen de vocalen live het nodige tegengas. Het is lastig onderscheid tussen de nummers te maken en hoe lekker vies The Body als duo ook klinkt, het gaat al vrij snel vervelen. Als het concert na een half uur is afgelopen en direct een countrysong door de boxen klinkt, is meteen duidelijk dat een toegift er niet in zit, maar dat valt allerminst te betreuren. The Body maakt de verwachtingen niet waar. De studioplaten blijven echter dikke aanraders.

https://thebody.bandcamp.com/

https://fullofhell.bandcamp.com/

http://aderlating.com/

https://gnawtheirtongues.bandcamp.com/album/hell-follows