Kwartet Harris Eisenstadt omzeilt valkuilen kamerjazz

Harris Eisenstadt - Golden State II

Songlines, 2015

De Canadese slagwerker Harris Eisenstadt komt voor de tweede maal met een CD van zijn kamerjazzensemble, al kent het ensemble een iets gewijzigde samenstelling. 'Golden State II' is opgenomen tijdens het Vancouver International Jazz Festival op 28 juni 2014. Fluitiste Nicole Mitchell was niet in staat om in de zomer van 2014 aan de Canadese festivals deel te nemen en zij wordt op deze plaat vervangen door rietblazer Michael Moore, die zich hier beperkt tot klarinet. Verder bestaat het kwartet uit Mark Dresser op contrabas en Eisenstadts echtgenote Sara Schoenbeck op fagot.

Op slechte momenten kan kamerjazz nogal afstandelijk en futloos klinken en fungeert het ongewild als muzikaal behang. De muziek is zacht, wordt in een laag tempo gespeeld en de improvisaties missen een punch en lijken nergens naartoe te gaan. Het ensemble van Harris Eisenstadt waakt hier gelukkig voor. De muziek is weliswaar bedachtzaam maar ook smaakvol en gefocust in het samenspel én in de solo's van de vier muzikanten. Bovendien kent de plaat naast ingetogen spel ook zeker energieke passages.

Eisenstadt is hier voor een groot deel zelf verantwoordelijk voor. Sowieso zijn de composities van zijn hand, maar ook is zijn drumstijl inventief, gevarieerd en temperamentvol. Met name de bekkens en snaredrum zijn prominent in de muziek aanwezig. Voorts is Mark Dresser een voortreffelijk bassist. Zijn klank is vol, rond, diep en warm. In de solo waarmee A Kind Of Resigned Indignation begint laat hij zijn contrabas bijna als een cello klinken.

Michael Moore is een pure muzikant die geen krachtpatserij of showmanschap nodig heeft om te schitteren. Ook op 'Golden State II' doet hij dat door zijn melodieuze, lyrische klarinetspel, dat soms bijna eenvoudig klinkt maar het niet is. Zijn solo in het meest doortastende stuk van de plaat, Agency, is verrukkelijk. Sarah Schoenbeck valt alleen al op doordat zij fagot speelt, een instrument dat je in de jazz niet vaak tegenkomt. Merkwaardigerwijs valt haar spel in eerste instantie helemaal niet zo op. De diepte van het instrument wordt niet optimaal benut en de fagot klinkt minder uitgesproken dan verwacht en gehoopt. Op veel momenten klinkt de fagot bijna als een saxofoon, zeker wanneer unisono met de klarinet wordt gespeeld. Maar ook Schoenbeck kent haar glorieuze momenten op dit album, in haar solo in A Kind Of Resigned Indignation en vooral in het afsluitende Gleaning. Haar interactie met Moore is soms van grote schoonheid. Toch zou ik de fagot ook wel eens in een extremere context willen horen.

'Golden State II' biedt meer variatie dan de gemiddelde kamerjazzplaat doordat in tempo wordt gevarieerd, de dynamiek van het ensemble goed wordt benut en het spel levendig wordt gehouden. Het gezelschap maakt niet het soort muziek dat je omver blaast, maar de kwaliteit van het gebodene zorgt ervoor dat het ook geen moment verveelt.

http://www.harriseisenstadt.com/

http://songlines.com/release/golden-state-ii/

In onderstaand YouTube-filmpje speelt niet Mark Dresser maar Pascal Niggenkemper bas.