Een verfrissende omgevallen vuilnisbak

Dope Body - Kunk

Drag City, 2015

 

Wie zijn/haar gitaarrock graag ongepolijst en tegendraads heeft, is bij Dope Body aan het goede adres. Het viertal uit Baltimore bewandelt met de lp 'Kunk' de omgekeerde weg van wat maar al te vaak gebeurt bij bands met aanvankelijk een ruwe en gore sound. In plaats van gaandeweg steeds gepolijster te gaan klinken, wordt door Dope Body gekozen voor een nog smeriger, donkerder en brutaler sound dan op de vorige plaat. "I'm living in a trash can" zingt Andrew Laumann in Old Grey en zo klinkt 'Kunk' ook: als een omgevallen vuilnisbak. 

Toch is in die afvalbak is ook plaats voor groove, new wave en catchiness. Vooral Down komt dicht bij een catchy new wave-popsong, maar dan wel een heel depressieve en desolate. Het is het enige nummer op 'Kunk' waarin de sound niet wordt overheerst door een overstuurde gitaar maar door de bas, en als afwisseling is Down, dat in het tweede deel van het album is te vinden, zeer welkom. 

Meest in het oog springend op deze plaat is het veelal overstuurde en met veel distortion gepaard gaande gitaarwerk van Zachary Utz. Dat begint al in opener Casual, waarin de groovende bas en drums weerwerk krijgen van een schurende, overstuurde gitaar. Utz gaat ook eigenzinnig loos op Dad, Muddy Dune en Ash Toke: drie korte instrumentale stukken die de tegendraadsheid van Dope Body nog maar eens onderstrepen. 

Met Goon Line, dat zoals wel meer nummers op deze plaat klinkt als een kruising tussen The Jesus Lizard en Brainiac, bewijst de band met een dwingend ritme dat een weerbarstige sound en een pakkende song niet met elkaar in strijd hoeven te zijn. Old Grey is nog zo'n recalcitrant stukje noiserock, met een onontkoombare groove en het gescandeerde "I'm living in a trash can" dat zich met weerhaakjes vastzet in je hoofd.

New Wave- en gothicinvloeden zijn te bespeuren in het eerste stuk op kant 2, Obey. Het is net als Down zeer donker gekleurd, maar hier zorgt de duistere groove ervoor dat het nummer ver verwijderd blijft van een standaard popsong. De meest agressieve gitaarriff is te vinden op Pincher, ook een instrumentaaltje, maar in tegenstelling tot de andere instrumentale stukken eentje die niet als jam maar als volwaardige song kan gelden.

Langste stuk op de plaat is Void, waarin alles nog maar eens uit de kast wordt gehaald: overstuurde gitaar, groovende bas, machtige drums en dwingende voordracht. Het is de perfecte afsluiter van een album dat juist door zijn weerbarstigheid verfrissend klinkt. 

http://www.dragcity.com/artists/dope-body

https://www.facebook.com/DOPE-BODY-310914069790/timeline/

https://soundcloud.com/drag-city/dope-body-old-grey