zaterdag 24 oktober 2015

Koerswijziging Black Breath: meer metal, minder hardcore

Black Breath - Slaves Beyond Death

Southern Lord Recordings, 2015


Black Breath uit Seattle wist met hun eerste twee albums, 'Heavy Breathing' uit 2010 en 'Sentenced To Life' uit 2012, te overdonderen met snelle death metal/hardcore/crustpunk die gepaard ging met een fijne hand van songschrijven, wat de band ver boven de grauwe middelmaat deed uitstijgen.  Op opvolger 'Slaves Beyond Death' heeft het vijftal een koerswijziging doorgevoerd die een plaat oplevert die aanvankelijk niet zo bekoort maar toch ook van hoge kwaliteit is.

Waar op 'Sentenced To Life' tien felle, agressieve en snelle nummers de revue passeerden in een dik half uur, passen op 'Slaves Beyond Death' slechts acht songs in vijftig minuten. Niet langer is gekozen voor korte explosieve uitbarstingen, maar voor zorgvuldig uitgewerkte, meerlagige songs die allemaal de vijf minutengrens overschrijden. In vergelijking met de voorganger overrompelt de nieuwe Black Breath een stuk minder, nestelen de nummers zich minder makkelijk in je hoofd en is het punky randje naar de achtergrond gedrongen voor een meer volwassen geluid waarin het metalelement duidelijker naar voren komt. Daarmee is behoorlijk wat van de rauwe energie die de muziek van Black Breath zo aangenaam maakte om naar te luisteren verloren gegaan en dat is jammer. De vergelijking met 'Sentenced To Life' valt niet uit in het voordeel van 'Slaves Beyond Death'.

Tot zover het gezeur. Want gezeur is het. 'Slaves Beyond Death' is namelijk wel degelijk een erg goed album als je de plaat op zijn eigen merites beoordeelt. Black Breath heeft met 'Slaves Beyond Death' duidelijk gekozen voor death metal en als zodanig dient de muziek te worden beoordeeld. Aan agressie is niet teveel ingeboet en al is het tempo van de nummers aanzienlijk naar beneden geschroefd, op de kwaliteit van de meeste nummers valt weinig af te dingen. Overigens wordt het gaspedaal nog wel regelmatig ingedrukt, maar de snellere stukken vormen nu gedeelten van nummers in plaats van een hele song.

Opener Pleasure, Pain, Disease is direct een hoogtepunt op deze plaat: een midtempo intro gaat over in een snel en agressief gezongen stuk, waarna het tempo wordt gehalveerd in een middenstuk dat fantastisch gitaarwerk bevat, vervolgens het tempo weer wordt opgeschroefd om uiteindelijk midtempo te eindigen. De overgangen zijn logisch, klinken allerminst geforceerd. Een andere sterke track is Seed Of Cain, dat instrumentaal Metallica ten tijde van 'Ride The Lightning' in herinnering roept. Wist Metallica nog maar zulke goede muziek voort te brengen! Het is wel jammer dat het nummer eindigt met een fade-out.

Op Arc Of Violence wordt het tempo echt drastisch naar beneden gebracht maar het is toch ook een hoogtepunt op 'Slaves Beyond Death' omdat gitaristen Eric Wallace en Mark Palm excelleren in puike riffs én melodieus spel, bassist Elijah Nelson een gedegen fundament legt en drummer Jamie Byrum met zowel zijn double bass-spel als zijn fills overtuigt. Elk instrument is duidelijk te onderscheiden, wat de goede productie van Kurt Ballou benadrukt. 

Het zeer energieke Burning Hate, waarin het verder op deze plaat naar de achtergrond gedrongen hardcore-element even volop aanwezig is, is het snelste stuk op de plaat. Het volgt op het minste nummer van het album, A Place Of Insane Cruelty, dat is gebaseerd op een hardrock-riff die te weinig om het lijf heeft om te blijven boeien. Bovendien wreekt zich op dit nummer het te lage tempo, te meer daar het vooraf wordt gegaan door nog een midtempo-song (Arc Of Violence). 

Black Breath besluit 'Slaves Beyond Death' met de lange instrumental Chains Of The Afterlife, dat ook weer enigszins schatplichtig is aan Metallica ten tijde van 'Ride The Lightning'. Hoewel er weinig mis is met het stuk (met name het gitaarwerk is weer smeuïg), voelt het een beetje misplaatst als afsluiter. Je blijft als luisteraar toch een beetje op je honger zitten nadat het album is geëindigd met (opnieuw) een fade-out. Een snellere vocale track had beter dienst gedaan als uitsmijter.

De minpuntjes zijn niet zo zwaarwegend dat niet meer gesproken kan worden van een goede metalplaat. Liefhebbers van bijvoorbeeld Entombed of Dismember kunnen hun hart ophalen met dit album dat merendeels gevuld is met geweldig uitgevoerde death metal. De nieuwe koers mag dan even wennen zijn, al met al is 'Slaves Beyond Death' een nieuwe troef van een band die tot de betere hedendaagse death metal-acts kan worden gerekend.

http://blackbreath.com/ 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten