maandag 25 januari 2016

Tortoise - The Catastrophist

Thrill Jockey, 2016

 


Van emotionele impact heeft de post-rock van Tortoise het nooit moeten hebben. Waar bijvoorbeeld Mogwai, zeker in hun eerste jaren, met simpele middelen maximaal op het gemoed kan werken, is de muziek van Tortoise vaak zo gortdroog dat het weinig op het gevoel werkt. Nee, Tortoise moet het hebben van knappe en zorgvuldig gearrangeerde composities die juist op verstandelijk niveau de juiste snaar weten te raken. Genieten van de muziek van Tortoise is genieten met het hoofd.

Met 'Millions Now Living Will Never Die' uit 1996 en het twee jaar later verschenen 'TNT heeft Tortoise twee post-rockklassiekers op zijn naam staan; twee platen waarop met het verstand maar op het scherpst van de snede werd gemusiceerd. Het daaropvolgende 'Standards' haalde het niveau van zijn voorgangers niet maar was alleszins acceptabel. Dat gold echter niet voor 'It's All Around You' uit 2004, een armoedig album waarop de ideeën op leken te zijn en een soort veredelde muzak overbleef. In 2009 repareerde 'Beacons Of Ancestorship' de geleden schade enigszins, zonder te imponeren.

Pas zeven jaar later ziet 'The Catastrophist' het licht, waarop Tortoise zijn ding doet. Het is er allemaal weer: post-rock, dub, indierock, symfonische rock en een vleugje jazz, samengekneed tot de eigen Tortoise-sound. Verschillen met voorgaande platen zitten in de details én in het gebruik van (gast)vocalen. Todd Rittmann van U.S. Maple mag de oude David Essex-hit Rock On zingen. Tortoise zet het nummer volledig naar zijn hand, maar kan dit miserabele deuntje niet tot een aanvaardbaar lied omtoveren. 

Iets beter is Yonder Blue, waarop Georgia Hubley van Yo La Tengo de vocalen verzorgt. Het nummer klinkt bijna als een soulballad en dat doet aanvankelijk de wenkbrauwen fronsen. Toch komt de band ermee weg, niet in de laatste plaats door Hubley, wiens koele, zachte stem perfect bij het nummer past. Tortoise komt voorts sterk uit de hoek in het zwaar aangezette Shake Hands With Danger en het fraai opbouwende Gesceap, dat zowaar aan de laatste plaat van Mogwai doet denken. 

Verder is het standaard Tortoise wat de klok slaat. Aanvankelijk lijkt 'The Catastrophist' een ideeënarme plaat te zijn, wat onderstreept wordt door het zeer magere begin van de titeltrack waarmee de plaat opent, maar gaandeweg ontvouwen de meeste stukken op het album zich toch als zorgvuldig geconstrueerde en kleurrijke composities. Zo hoort het sterk ritmische einde met repeterend motiefje van Ox Duke tot de hoogtepunten op de plaat en nodigt het op jazz en funk gebaseerde Hot Coffee bijna uit tot dansen.

De initiële gedachte te maken te hebben met een ronduit teleurstellende plaat, brokkelt naarmate het aantal draaibeurten toeneemt langzaam af. De simpel klinkende synthesizerdeuntjes blijken veel meer lagen te bevatten dan je zou denken. Steeds valt iets nieuws te ontdekken op 'The Catastrophist'. Zo goed als op 'Millions Now Living Will Never Die' of 'TNT' wordt het nergens, maar er valt genoeg te genieten op deze groeiplaat. 

http://www.trts.com/


Geen opmerkingen:

Een reactie posten