Ty Segall - Emotional Mugger

Drag City, 2016

 

Sinds 2007 bestookt garagerocker Ty Segall de wereld met een flinke hoeveelheid plaatwerk. Een jaar na de EP 'Mr. Face' en binnen drie maanden na de tweede plaat met Fuzz ('II') komt de man uit San Francisco met een nieuwe plaat. En dan worden de liveplaten 'Live at San Francisco' en 'Live at Pikathon' (met King Tuff), die ook in 2015 zijn verschenen, nog niet meegerekend.

Met Fuzz leeft Segall zijn voorliefde voor jaren zeventig hardrock uit en die invloed is ook op 'Emotional Mugger' te horen. Deze nieuwe plaat biedt echter veel meer. Zo zijn invloeden uit de jaren zestig en psychedelica te horen. Segall is duidelijk niet voor één gat te vangen en varieert er lustig op los; de muziek is afwisselend poppy, rockend, spacend en hoekig.

'Emotional Mugger' telt negen composities van de hand van Segall, een volstrekt overbodig collagestuk (W.U.O.T.W.S.) en een cover van The Equals, Diversion, van de hand van Eddy Grant. Segalls versie is zwaar aangezet en verschilt behoorlijk van het origineel. Het nummer misstaat dan ook niet tussen de eigen composities, al is het meer rechttoe-rechtaan dan de meeste andere songs. Dat is dan wel buiten de ontregelende synthgeluidjes gerekend.

Een makkelijke plaat is 'Emotional Mugger' niet, in ieder geval niet in vergelijking met de meeste andere platen uit het oeuvre van Segall. Waar voorganger 'Manipulator' een afgewerkte plaat was, is dit album veeleer rommelig. Gitaarriedeltjes, bliepjes, piepjes en uiteraard veel fuzz zijn de terugkerende kenmerken op deze stuiterende plaat. En dat dan gegoten in uitstekende liedjes.

De synthriff van opener Squealer is er meteen zo eentje die in je hoofd blijft hangen lang nadat de plaat is afgelopen. Het psychedelische sausje doet de rest. Black Sabbath is terug te horen in de melodielijn van Californian Hills, maar waar Fuzz op de laatste plaat veelal in Sabbath-stramien blijft hangen, zorgen een paar tempoversnellingen hier voor een aangename verrassing. Meer psychedelica is te horen op Emotional Mugger/Leopard Priestess, dat is gebaseerd op een melodieuze gitaarriff, waar de synths ook vrolijk aan meedoen. Qua zang doet Segall in dit nummer enigszins aan John Lennon denken.

De jaren zeventig hardrock is het meest duidelijk aanwezig in het korte Breakfast Eggs, met opnieuw een Sabbath-riff als grootste herkenningspunt. De Sabbath-connectie verdwijnt echter steeds meer naarmate het nummer vordert. Spaced out klinkt Baby Big Man, waarin de synth en de drums de bepalende factoren zijn, de prijs voor het meest pakkende refrein gaat naar Mandy Cream en de gitaar soleert er op los in Candy Sam. Squealer 2 klinkt wat lomer en wordt opgeleukt met spacey synths, terwijl dat in afsluiter The Magazine gebeurt door handclaps en een fuzzgitaar.

'Emotional Mugger' is een verzameling vreemde en knap vermomde popliedjes, die door de verpakking overal en nergens op lijken. Uiteindelijk overtreft dit album de vorige plaat van Segall en zeker ook de laatste van Fuzz. Segall toont zich hier veel speelser, hoekiger en onconventioneler en dat levert louter pluspunten op. 

http://emotionalmugger.com/