maandag 22 februari 2016

The Scrap Dealers - After A Thousand Blows

Jaune Orange, 2016

 


Na twee ep's is het Waalse vijftal The Scrap Dealers toe aan zijn eerste album. De vorige, titelloze ep wekte geen al te grote verwachtingen voor deze plaat, maar de garagerock met psychedelische inslag mocht er wezen en meer van hetzelfde en dezelfde kwaliteit zou al leiden tot enig optimisme. Het mag helaas niet zo zijn.

Waar op 'The Scrap Dealers' de garagerock overheerste, trekken de Walen op 'After A Thousand Blows' meer de kaart van de psychedelische rock. De scherpste garagekantjes zijn eraf gesleten en het energiepeil is wat naar beneden geschroefd. En dat is jammer. De opwinding die de ep veroorzaakte, wordt door het album niet geëvenaard. Het kost zelfs regelmatig moeite om de aandacht vast te houden.

Gebleven is de sound van de band, die je als lo-fi zou kunnen omschrijven, ware het niet dat daarmee ook een genre wordt aangeduid en daarmee hebben The Scrap Dealers niets van doen. Het ongepolijste geluid is wel een pluspunt en dat geldt ook voor de mooie repeterende patronen die de grondslag voor de meest nummers vormen. Met de eentonige zang komt de band echter niet meer weg. Op 'The Scrap Dealers' werd dit probleem door het zeer behoorlijke songmateriaal naar de achtergrond verdrongen, maar de beuzelachtige stem van Hugues Daro begint nu toch echt te storen.

Toch kent 'After A Thousand Blows' wel een paar sterke momenten, aan het begin en aan het einde van de lp. De stuwende opener Walking Alone belooft nog veel goeds. De zangmelodie is verre van opzienbarend en na de eerste strofen zelfs zeer voorspelbaar, maar de kracht van het nummer zit in de heerlijk stuwende ritmesectie en het psychedelische gitaarwerk. De afsluiter, het tien minuten durende I Lost My Faith is een vet aangezette psychjam waarin je heerlijk kunt gaan hangen. Het had wellicht twee minuten korter gekund, maar ach...

Grootste manco van de plaat is dat The Scrap Dealers er nergens in slagen een memorabele melodie te produceren. Waar op de ep dat nog enigszins werd verhuld door een energieke aanpak, gebeurt dat op 'After A Thousand Blows' stukken minder en blijkt dat het vooral matige sixtiesdeuntjes zijn die de plaat bevolken. De lekkere sound van de band kan het euvel onvoldoende verhelpen. Zo kan de heerlijk stuwende riff van Keep My Silence Safe de zeurende melodie en mediocre zang niet verhullen.

De vuige garagerock van 'The Scrap Dealers' heeft plaatsgemaakt voor merendeels psychedelische rock die op zich best lekker klinkt, vooral in de openingstrack, maar die al met al te weinig geruchtmakend is om een hele plaat te blijven boeien. Het is vergeefs snakken naar een garagepunk-song zoals Step Brother dat er een was op de laatste ep. Op de momenten dat The Scrap Dealers met minder stomende nummers als That's What We Call Love voor de dag komen, vallen ze genadeloos door de mand.

'After A Thousand Blows' maakt dus de niet eens zo hoog gespannen verwachtingen niet waar. Het album laat een een band horen met een lekkere sound maar een gebrek aan goede ideeën. Van een echte deceptie kan niet worden gesproken, maar 'middelmatigheid troef' is een kwalificatie waaraan niet valt te ontkomen. 

https://thescrapdealers.bandcamp.com/

Geen opmerkingen:

Een reactie posten