Live: Angles 9

Bimhuis, Amsterdam

Donderdag 26 mei 2016

 

Angles 9 komt naar het Bimhuis en dat is iets waar vol verwachting naar is uitgekeken. Het Zweedse collectief onder leiding van saxofonist Martin Küchen maakt immers Europese jazz die de groove niet schuwt, terwijl het gezelschap ook zijn hand niet omdraait voor ingetogen, verstilde passages. De topbezetting staat eigenlijk al garant voor een topconcert en dat is precies wat de aanwezigen vanavond voorgeschoteld krijgen.

Begonnen als sextet, werd Angles uitgebreid tot octet en in die bezetting maakten de Zweden het fantastische live-album 'By Way Of Deception', opgenomen tijdens het Ljubljana Jazz Festival op 1 juli 2011. Na vervanging van Kjell Nordeson door Andreas Werliin op drums en met toevoeging van trompettist Magnus Broo gaat Angles nu als nonet door het leven. Van Angles 9 verscheen in 2014 de studioplaat 'Injuries', dat de uitzonderlijke klase van dit collectief nogmaals onderstreept. 

Maar wat wil je als je band klasbakken als trombonist Mats Äleklint, cornettist/trompettist Goran Kajfes en saxofonist Martin Küchen herbergt? Küchen is bovendien een begenadigd componist, wiens composities kennis van de Europese jazztraditie, Balkanmuziek en Afrikaanse ritmes verraden, gekoppeld aan harmonische finesse en een fijn gevoel voor melodie. Zijn thema's zijn aanstekelijk en blijven vaak lang in je hoofd hangen. De ritmesectie van Fire!, bassist Johan Berthling en drummer Andreas Werliin, weet natuurlijk hoe een vuurtje op te poken, maar het tweetal weet ook de ingetogen momenten fraai mede vorm te geven.
 
Küchen kondigt aan dat vanavond in het Bimhuis nieuw werk zal worden gespeeld, gevolgd door een paar oudjes. Wat opvalt is dat de nieuwe composities in meerderheid uptempo zijn en in het verlengde liggen van wat op 'Injuries' te horen is. In opener Veins (de Engelse titel) opent met een solo van Kajfes en gaat als vanzelf over in een van Küchens kenmerkende grooves, gespeeld door het voltallige ensemble. Ook in Disappeared Behind The Sun wordt ensemblespel afgewisseld met smaakvolle solo's van Küchen en Kajfes, maar komt de baritonsaxsolo van Eirik Hegdal niet helemaal uit de verf door een gebrek aan volume. 

Het blijkt het enige smetje op een vrijwel perfect optreden. Hegdals baritonsaxspel overtuigt voor het overige wel volledig, evenals zijn korte solo op sopraninosax in het laatste stuk. Het ensemble speelt de uitgeschreven stukken niet al te strak, waardoor een losse 'feel' ontstaat die de speelsheid van het nonet benadrukt. Vrijwel alle stukken die worden gespeeld zijn rechtlijnig, maar niet zonder diepgang. Kracht en souplesse gaan hand in hand. De melodieën kunnen door de ritmesectie en een schijnbaar willekeurig aantal blazers worden aangehouden, en daar overheen kan dan naar hartenlust gesoleerd worden door een of meerdere blazers.

Waar met name Kajfes en Küchen in het begin van het concert als solist naar voren treden, doen trombonist Äleklint en trompettist Broo dat pas vanaf het derde stuk, Equality. Äleklint en Broo vinden elkaar in een gezamenlijk solomoment, zonder begeleiding, dat in zijn dartele speelsheid bijna ludiek aandoet. Broo gaat pas helemaal los in Love Freed Thy House, waarin zijn trompetklank prachtig de hoogte in schiet.

De blazers worden geflankeerd door door pianist Alexander Zethson en vibrafonist Mattias Ståhl, Vooral eerstgenoemde valt niet zoveel op, maar zijn dienende maar ook sprankelende pianospel is onmisbaar voor de klank van Angles 9. Ståhl is als solist en begeleider veel duidelijker aanwezig. Meest bedrijvige solist is echter bandleider Küchen, die in elk stuk wel ergens op de voorgrond treedt, op alt- dan wel tenorsax. 

Na het nieuwe werk volgt Ubabba, dat wordt gekenmerkt door een opzwepende dansgroove. Het is moeilijk stilzitten bij dit nummer; helaas is er geen dansvloer. Angles 9 kiest ervoor om het concert af te sluiten met het meest ingetogen stuk van de avond, het tweeluik A Desert On Fire, A Forest / I've Been Lied To. De twee stukken worden gescheiden door een fraaie bassolo van Berthling en de melodie van I've Been Lied To is zo droevig dat de tranen van ontroering in de ogen springen. Het verstilde stuk wordt aan het eind wat heftiger als het thema gezamenlijk wordt gespeeld. Een prachtig einde van een weergaloos concert.

https://www.facebook.com/anglesnine/