Dichter bij traditionele metal dan ooit

John Zorn - The True Discoveries of Witches and Demons

Tzadik, 2015

 

Zoals eerder al opgemerkt (zie hier) kent John Zorns output geen grenzen, evenals zijn neiging om elke muzikale vondst helemaal uit te melken. Slechts enkele maanden na het uitkomen van 'Simulacrum' ligt de opvolger in de schappen. Tussendoor heeft Zorn nog twee cd's onder eigen naam uitgebracht en deze maand wordt alweer een album uitgebracht. 

'The True Discoveries of Witches and Demons' is de tweede plaat van het trio dat nu als Simulacrum door het leven gaat: John Medeski op orgel, Matt Hollenberg op gitaar en Kenny Grohowski op drums. Op dit album worden zij bijgestaan door gitarist Marc Ribot en bassist Trevor Dunn. Het geluid klinkt daardoor nog iets voller dan op 'Simulacrum', maar is het ook beter? Antwoord is ja.

Marc Ribot is als gitarist niet voor één gat te vangen; met bijna speels gemak begeeft hij zich in uiteenlopende genres. Het bekendst is hij van zijn werk bij Tom Waits, maar hij is ook een vaak terugkerende gast op albums van John Zorn. Bovenal is Ribot een uitstekende rockgitarist, zoals ook op dit album blijkt. Hij verrijkt de meer metalgeoriënteerde stijl van Hollenberg met zijn typische, heldere maar ook robuuste gitaarspel.

Trevor Dunn is ook een veelvuldig door Zorn opgeroepen muzikant en daarnaast is hij natuurlijk de bassist van Mr. Bungle. Hoewel op 'Simulacrum' de bas niet werd gemist, is ook Dunn op 'The True Discoveries of Witches and Demons' een verrijking voor het klankpalet van de band. Meest opvallend is dat in het Mirrors of Being, waarin Dunn zich van een zeer melodieuze kant laat horen.

Met een bezetting zoals op deze plaat bestaat het risico dat het groepsgeluid te vol wordt, waardoor nuance verloren gaat en de muziek niet meer ademt, maar Zorn weet een dergelijke valkuil altijd te omzeilen. Zo ook hier: elk instrument komt duidelijk naar voren in een kraakheldere productie. Medeski weet zich nu geruggesteund door twee gitaristen en slaagt er moeiteloos in de ene na de andere fraaie orgelsolo over de heavy rocksound heen te leggen. Grohowski's drumspel is voorts meer metalgericht dan op 'Simulacrum' en zijn zeer snelle spel op Sorcerer is indrukwekkend.

Een duidelijk verschil met de voorganger is dat John Zorn op 'The True Discoveries of Witches and Demons' de stukken korter houdt. Alleen de laatste twee tracks zijn langer dan zeven minuten; de overige acht nummers klokken tussen twee en vijf minuten. Dit compactere format zit Simulacrum als gegoten. 

Niet eerder heeft Zorn met een gezelschap de traditionele metal zo dicht benaderd, al zijn de meer op jazz gebaseerde ritmes ingewikkelder dan bij de doorsnee metalband. Vooral de eerste drie stukken op deze plaat hakken er stevig in. Pas vanaf The Power of the Runic Symbols komen Zorns typerende Masada- en Naked City-kenmerken meer naar voren en wordt de plaat spannender en veelzijdiger. 'Simulacrum' deel twee klopt daarmee zijn voorganger op punten. Op naar nummer drie!

http://www.tzadik.com/