donderdag 28 april 2016

Large Unit - Ana

PNL, 2016

 


Het is nog maar drie jaar geleden dat Large Unit werd opgericht, een elfkoppig jazzensemble onder leiding van de Noorse drummer Paal Nilssen-Love en omdat hij de drijvende kracht achter het impro-gezelschap is wordt de band ook vaak aangeduid als Paal Nilssen-Love Large Unit. De uitgebreide bezetting heeft het gezelschap er niet van weerhouden de afgelopen jaren veelvuldig te toeren, zowel in Europa als in Amerika. 

Daarnaast lieten de Scandinaviërs ook al regelmatig op geluidsdrager van zich horen. Na de ep 'First Blow' verscheen in hetzelfde jaar al het schitterende 'Erta Ale', bestaande uit drie cd's met studio- en live-opnamen waarop de muziek van Large Unit in bijna al zijn facetten te horen is. 2015 bracht nog meer concerten en aan het einde van dat jaar kwam '2015' uit, twee cd's verpakt in een prachtig fotoboek waarin ook een interview met Nilssen-Love is opgenomen. Bovendien zijn van een aantal bandleden wat geschreven stukjes opgenomen die een mooi beeld geven van hoe het de muzikanten 'on the road' is vergaan.

In augustus 2015 vond Large Unit ook nog tijd om een dag de studio in te duiken om 'Ana' op te nemen. De bezetting is uitgebreid van elf naar veertien muzikanten, waarbij het meest opvalt dat twee Braziliaanse percussionisten, Paulinho Bicolor en Celio De Carvalho, zijn opgenomen in het gezelschap. Het is exemplarisch voor Nilssen-Loves al langer bestaande interesse in Braziliaanse muziek en niet in de laatste plaats natuurlijk het percussieve element daarvan. Het knappe van 'Ana' is dat de Braziliaanse invloeden duidelijk hoorbaar aanwezig zijn, maar niet ten koste gaan van het logischerwijs Europees/Scandinavisch klinkende groepsgeluid. 

Percussie domineert direct het begin van 'Ana', voordat de blazers zich melden in een traag, unisono gespeeld thema, waaronder drums en percussie loos gaan. Het thema wordt vervolgens uiteengerafeld en de blazers gaan ieder hun eigen weg en toeteren vrolijk door elkaar heen voordat zij elkaar weer vinden. Maar nu is het de elektrische gitaar die voor de ontregeling zorgt en vervolgens solerend optreedt. Dit is nog maar de beschrijving van wat in de eerste vijf minuten gebeurt in een bijna veertien minuten durend, zeer bewogen stuk, waarin jazz, rock, vrije impro en Braziliaanse percussie hand in hand gaan. Soloruimte is er verder voor altsax, maar ook de elektronica van Tommi Keränen krijgt een uitgebreide solospot, vergezeld van vooral snaredrum en cimbalen.

In het oog springend is ook dat de bezetting twee tubaspelers herbergt, Børre Mølstad en Per Åke Holmlander. Vooral in het derde (en laatste) stuk op de cd, Circle In The Round, is het tubaspel de stuwende kracht waaroverheen het dankbaar soleren is door vooral Thomas Johansson op trompet en Mats Åleklint op trombone. Daarnaast voorziet Keränen het stuk van soms vervreemdende geluiden. Een onweerstaanbare groove wordt gevonden na ongeveer acht minuten en bijzonder fraai is het gedeelte waarin slechts fluit, snaredrum en triangel overblijven in een bijzonder Zuid-Amerikaans aandoend ritmisch patroon. 

Daarvoor vormt het ruim achtentwintig minuten durende Riofun het hart van de plaat. Carvalho opent met een berimbau-solo Hij leidt daarmee verrassenderwijs niet een Braziliaans ritme in, maar wordt onderbroken door een kort tegendraads stuk, voordat hij de draad weer oppakt. Daarna volgt een ingetogen stuk waarvan het motief wordt gespeeld door trompet en trombone en de saxen en elektronica suspense creëren. Het volume wordt tot bijna nul teruggebracht en het stuk valt vrijwel stil, totdat de tuba het zaakje langzaam weer op gang blaast, bijgestaan door hoge elektronische klanken. Het vuur wordt echter pas echt weer ontstoken zodra trombone, trompet en tuba de luisteraar een partijtje vrij worstelen voorschotelen. Ketil Gütviks gitaarsolo mag voorts niet onvermeld blijven. Hoewel zeer goed in staat tot een geweldige kakofonie van geluid, wordt dit middel door Large Unit maar spaarzaam ingezet. Als het dan zover is, zoals na dik twintig minuten in 'Riofun', is het wel goed raak en werkt het kabaal als een ontlading.

Compositorisch bekeken bevat 'Ana' helemaal geen nieuwe muziek, want het titelstuk en Circle in the Round waren al te vinden op '2015' en Riofun op de vorig jaar verschenen gelijknamige ep. Maar natuurlijk bevat 'Ana' meer dan genoeg nieuws, want de invulling die het gezelschap geeft aan die stukken is telkens weer anders en daarmee heeft deze plaat wel degelijk bestaansrecht. De impact is misschien iets minder dan die van 'Erta Ale', maar de volop aanwezige Braziliaanse invloeden verrijken de muziek van Large Unit wel en maken dat 'Ana' een frisse nieuwe cd is van een groot ensemble dat hopelijk nog veel meer van dit soort hoogstaande vrije jazz in het vat heeft zitten.

http://www.paalnilssen-love.com/ 

maandag 25 april 2016

Three Trapped Tigers - Silent Earthling

Superball Music, 2016

 


Het is even geleden dat Three Trapped Tigers zich meldde aan het platenfront, vijf jaar om precies te zijn. Een tijd lang heeft de band zelfs niet opgetreden. Afgelopen september was het drietal echter al te gast op het Incubate Festival, waar men een sterke set bestaande uit nieuw materiaal speelde, en nu is er  'Silent Earthling', een album dat evenals het optreden bewijst dat Three Trapped Tigers het nog steeds kan.

Drums, gitaar, keyboards en synths, heel veel synths, bepalen het vrijwel geheel instrumentale geluid van het Londense trio. Daarmee wordt een imposant geluid neergezet, vooral op deze nieuwe plaat die een duidelijk vettere productie heeft meegekregen dan voorganger 'Route One or Die' of de drie daaraan voorafgaande ep's. De steviger aanpak staat Three Trapped Tigers goed en gaat niet te koste van de helderheid van de sound.

De muziek van het drietal is te plaatsen onder de noemer elektronische math-, prog- en post-rock. Dat betekent complexe maatsoorten, zorgvuldig geconstrueerde composities, strak en technisch knap samenspel en elke noot raak en op zijn plaats. Het zijn ideale ingrediënten voor een gevoelloze en bloedeloze plaat, maar zo niet bij Three Trapped Tigers. Toegegeven: van emotionele impact moet de band het niet hebben, maar de manier waarop de mathematische precisie wordt verpakt in sterke composities zorgt ervoor dat de muziek erg aanstekelijk werkt.

De muziek op 'Silent Earthling' mag dan nergens uit de bocht vliegen, te netjes is die muziek ook niet. Echt smerige randjes zijn er overigens ook niet te bespeuren, al komt het synthgeluid soms in de buurt, zoals in het opzwepende Kraken. Fijn is dat het technische kunnen van de heren, hoewel duidelijk hoorbaar in de muziek, er niet meters uit hoeft te hangen. Er is geen behoefte aan solospots, alles staat in dienst van de composities en het hechte samenspel.

De eerste vier nummers van de cd zijn opzwepend heftig en doen de luisteraar bijna happen naar adem. Pas in het tweede deel van de plaat wordt af en toe gas teruggenomen. Invloeden komen uit prog-rock (King Crimson, Mahavishnu Orchestra), elektronica (Kraftwerk) en post-rock (Tortoise) maar ook de synthpop uit de jaren tachtig vindt zijn weg in het geluid van Three Trapped Tigers, uiteraard in het synthgeluid. Drum 'n bass is als invloed aanwezig in het onnavolgbare drumwerk van Adam Betts en in Tekkers is de invloed van funk goed terug te horen.

Klein minpunt, maar met de nadruk op klein, is dat het soms allemaal wat veel van het goede is. De stuiterende rockmuziek vol technisch vernuft is, hoe fraai ook, wat veel voor de geest om te bevatten, hoewel de schaduwzijde bij herhaald beluisteren wel lichter begint te kleuren. Het is goed dat Three Trapped Tigers terug is en geen enkel vormverlies toont. De zwaarder aangezette sound zorgt ervoor dat 'Silent Earthling' zelfs iets meer indruk maakt dan de voorganger.

http://www.threetrappedtigers.com/ 


zaterdag 23 april 2016

Live: Raketkanon & MNHM

Luxor Live, Arnhem

Donderdag 21 april 2016

 

Het Arnhemse Luxor Live is de laatste paar maanden avontuurlijker gaan programmeren, met meer oog voor scherpe randjes. Een goede zaak natuurlijk en gelukkig is de grote zaal vanavond redelijk bezet voor het concert van het Belgische Raketkanon en het Nijmeegse MNHM, twee bands die ieder hun eigen invulling geven aan het noiserockgenre. Het is een logische keuze om deze twee bands op één avond te programmeren en het pakt ook goed uit.

Het is al bijna drie jaar geleden dat 'Super Empowered' uitkwam, de debuut-cd van Mannheim, zoals de band toen nog heette. De naam is inmiddels ingekort tot MNHM, maar de uitspraak blijft hetzelfde. Nieuw materiaal is te verwachten in de zomer van dit jaar en daar kan reikhalzend naar worden uitgekeken. Het Nijmeegse kwartet zet met hun wat ze zelf noemen 'noisy spacedoom with a hint of saxophone' een dampende set neer die hard aankomt. Letterlijk, want het geluid staat keihard. Geen probleem, oordoppen in en de bas en basdrum lekker door je lichaam voelen gaan. 



Belangrijke en onderscheidende troef van de band is de baritonsax die de sound mede bepaalt. Het is niet helemaal uniek natuurlijk, bands als het Italiaanse Zu en het Noorse Shining combineren ook noise, metal en jazz met een saxofoon in de gelederen. Otto Kokke weet zijn saxspel naadloos in te passen in het bandgeluid in plaats van er constant overheen te soleren. De sound die zo ontstaat is stevig, strak (er zijn ook elementen van math-rock aanwezig in het geluid van MNHM) en ritmisch sterk

De volledig instrumentale muziek verveelt geen moment, groovet lekker en rockt hard. Het speelplezier spat van het podium af en werkt enthousiasmerend. De band begint op tijd maar houdt er ook op tijd mee op. Meer dan een dik half uur zit er niet in, maar in die korte tijd is het volop genieten geblazen. In tijden niet meer zo'n heerlijk voorprogramma gezien.

De muzikanten van Raketkanon zijn arrogant, wispelturig en dus onvoorspelbaar. Het zorgt voor een spanningsveld tussen muzikanten en publiek en dat maakt de optredens van de Belgen juist zo aantrekkelijk. De aanwezigen worden niet met rust gelaten maar het is de bedoeling dat wordt meegedaan. Twee platen heeft de band op zijn naam staan en die staan vol met noiserock van de bovenste plank, waarin de stuwende synths van Lode Vlaeminck een bepalende factor zijn, evenals de vaak vervormde, woordloze vocalen van Pieter-Paul Devos. 

Ook vanavond in Luxor Live weet Raketkanon het publiek te pakken met hun brutale show. Het is de avond dat bekend is geworden dat Prince is overleden, dus de band komt op met twee akoestische gitaren en Devos zingt een stukje Purple Rain. Maar niet lang natuurlijk, Jeff Verbeeck slaat er al snel een elektrisch gitaarakkoord doorheen en klaar is het spottende eerbetoon. 



En dan gaat het meteen loos: Devos duikt bij het eerste nummer direct het publiek in, waarvan een flink deel meteen goed meedoet. Het is de opmaat tot een enerverend concert, waarin Raketkanon geen genoegen neemt met halve of geen aandacht. "Snaveltje toe, hè", geeft Devos een aantal mensen al wijzend te kennen. Even later zoekt hij ze ook daadwerkelijk op. De personen op de voorste rijen moeten er sowieso rekening mee houden dat de zanger ineens schreeuwend voor hun neus staat. Ook op het podium is Devos de beweeglijkheid zelve: hij springt, duikt ineen, zit, kronkelt, ligt. 

Gitarist Jef Verbeeck besluit tegen het einde van de set ook maar eens de situatie vanaf de vloer te gaan verkennen en, eerder al, besluit synthspeler Vlaeminck een paar minuten vanuit de merchandisestand helemaal achterin de zaal toe te gaan kijken. Al met al weet Raketkanon weer een heerlijk chaotisch optreden neer te zetten, waarin natuurlijk ook muzikaal het nodige te beleven valt. Harald en Florent, afkomstig van 'RKTKN#2' grooven dat het een lieve lust is en als de band hard uithaalt is het steeds goed raak. De band beschikt over echte songs en puur muzikaal gezien heeft de band de spot en het sarcasme en de grappen en de grollen helemaal niet nodig.

Enig minpuntje van het concert is dat de band het al snel voor gezien houdt. Het publiek roept de Belgen nog wel terug voor een toegift, maar inclusief die toegift duurt het concert niet veel langer dan drie kwartier. Daarin bewijst Raketkanon wel weer een opwindende liveband te zijn die niet op een plichtmatig optreden is te betrappen.

http://www.raketkanon.com/ 

https://mannheimband.wordpress.com/ 

woensdag 20 april 2016

Cult Of Luna & Julie Christmas - Mariner

Indie Recordings, 2016

 


Het Zweedse zevental Cult Of Luna wist in het vorige decennium een fijne mix te vinden van atmosferische post-rock, sludge en post-metal. Met name met 'Salvation' uit 2004 en 'Somewhere Along The Highway' uit 2006 wist de band hun invloeden op fraaie wijze gestalte te geven. Laatstgenoemd album werd afgelopen donderdag integraal uitgevoerd tijdens Roadburn in Tilburg en daar bleek dat de plaat anno 2016 nog fier overeind staat. 

Maar niet alleen tien jaar en langer geleden wisten de Zweden de juiste snaar te raken, want het in 2013 verschenen 'Vertikal' kan zich meten met de twee eerder genoemde albums. In veelal lange nummers weet Cult Of Luna atmosferische stukken en agressieve uithalen te koppelen zonder dat het geforceerd aandoet. Wel heeft de band soms de neiging nummers iets te lang door te laten dreinen, waardoor de aandacht verslapt.

Het sludge- en post-metalgenre zijn de Amerikaanse zangeres Julie Christmas ook niet vreemd, want zij maakte deel uit van Battle Of Mice, waarvan in 2006 het album 'A Day Of Nights' verscheen. Gelijktijdig was Christmas zangeres bij de sludge/noiseband Made Out Of Babies, welke band van 2005 tot en met 2008 drie platen uitbracht, en als solo-artieste kwam zij in 2010 met het album 'The Bad Wife' op de proppen.

Bij een samenwerking als die tussen Cult Of Luna en Julie Christmas is het altijd maar de vraag of men elkaar weet aan te vullen of zelfs tot grotere hoogte te stuwen, of dat het allemaal toch een beetje schuurt en men elkaar in de weg zit. Op 'Mariner' blijkt van het laatste in ieder geval niets. Het valt sowieso te prijzen dat Cult Of Luna openstaat voor verandering en buiten de reeds gebaande paden wil treden.

Nu doet de band niet veel concessies op 'Mariner', al moet gezegd worden dat wat van de scherpe randjes, die bijvoorbeeld 'Vertikal' zo'n sterk album maakten, zijn afgeslepen. Wat ervoor in de plaats komt, kan echter alleen maar tot tevredenheid stemmen want Christmas voegt daadwerkelijk iets toe. Haar stemgeluid, dat in een enkele passage naar Björk neigt maar genoeg eigens heeft, zal niet iedereen kunnen bekoren maar kleurt de muziek van Cult Of Luna wel duidelijk lichter. Bovendien klinkt het zevental met zangeres aanmerkelijk melodieuzer dan zonder. 

Opvallend is verder dat op 'Mariner' meer sprake is van songs met een kop en een staart, zonder dat de lengte van de nummers is ingekort. Zo duurt afsluiter Cygnus bijna vijftien minuten en klokt het daaraan voorafgaande Approaching Transition op een seconde na dertien minuten. Verder doet het album af en toe wat spacey aan, vooral in de keyboards, maar overheersen doet dat niet.

En de stukken op 'Mariner' zijn sterk, op één uitzondering na. Curieus is dat dat uitgerekend het enige stuk op de plaat is waarop Christmas niet zingt. Approaching Transition blijft lang hangen in atmosferische post-rock met lome zang die maar weinig kan boeien en het harde en schreeuwerige einde kan het stuk niet meer redden. Atmosferisch maar wel pakkend zijn de eerste drie minuten van opener A Greater Call, voordat Johannes Persson daar schreeuwend een einde aan maakt.

Ook voor het overige niets dan lof over deze samenwerking. Christmas zingt mooi, maar schreeuwt en krijst ook als het nodig is, al dan niet in samenwerking met brulboei Persson. Christmas' afwisselende vocalen komen het best tot hun recht in The Wreck Of S.S. Needle. In Cygnus komen alle elementen van Cult Of Luna en Julie Christmas samen: machtige sludge en post-metal, melodieuze gitaarpartijen, Perssons' schreeuw tegenover de melodieuze zang van Christmas en bovenal een fraai uitgekiende opbouw die leidt tot een meeslepende finale. Samenwerking geslaagd, album geslaagd.

http://cultofluna.squarespace.com/

https://juliechristmas.bandcamp.com/

dinsdag 19 april 2016

Live: Roadburn 2016 dag 3, met Yodok III, Chaos Echoes, Tau Cross, Carousel, Grimmsons & Neurosis

013, Patronaat, Cul de Sac & Extase, Tilburg

Zaterdag 16 april 2016

 

Ook op de derde dag van Roadburn is het soms lastig kiezen, maar Opduvel wil maar één ding: op tijd zijn voor Neurosis. Onderweg daar naartoe valt veel moois te beleven, zelfs het persoonlijke festival-hoogtepunt, maar ook valt weer het missen van een act te betreuren: het Belgische Partisan in Cul de Sac moet worden overgeslagen. 

Yodok III (Green Room)
In de kleine zaal van 013 opent misschien wel het meest bijzondere gezelschap de Roadburn-zaterdag. Yodok III bestaat uit de Zweedse, maar vanuit Noorwegen opererende drummer Tomas Järmyr, de Belgische gitarist Dirk Serries en de Noorse koperblazer Kristoffer Lo. De tuba en de flugabone zijn instrumenten die niet vaak op Roadburn te bewonderen zullen zijn, maar dat is wat Kristoffer Lo speelt. De klanken van die instrumenten worden wel voorzien van zoveel elektronische effecten dat je luisterend met de ogen dicht niet zou zeggen met blaasinstrumenten te maken te hebben. Yodok III brengt één lang stuk van drie kwartier dat meestentijds zindert van de ingehouden spanning. Serries en Lo zorgen met langgerekte tonen voor drone- en ambientklanken die door Järmyr worden voorzien van inventieve trom- en bekkenslagen. Langzaam wordt naar een climax toegewerkt. De eerste ontlading volgt na ongeveer tien minuten, waarna gespannen elektronische klanken lange tijd het sfeerbeeld bepalen. Naar de tweede climax wordt tergend langzaam toegespeeld. Serries bespeelt zijn gitaar met een strijkstok, Järmyr gaat staan om louter zijn bekkens te beroeren en Lo tovert al zittend elektronische klanken tevoorschijn en blaast op zijn flugabone en later op zijn tuba. De spanning neemt langzaam toe en ontlaadt zich pas in de laatste paar minuten in een fantastische apotheose. Voor Opduvel het hoogtepunt van het hele festival. Ja, Neurosis meegeteld. 

Yodok III


Chaos Echoes (Extase)
De Franse band Chaos Echoes is nog bezig met de soundcheck als Opduvel in Extase arriveert. De zes heren ogen perfectionistisch en ook wat nerveus. Op het podium staat ook een ouderwetse bandrecorder, wat al een beetje aangeeft dat we hier niet met een standaard metalband te maken hebben. Zodra het concert begint doen de Fransen geconcentreerd hun ding. De muziek is moeilijk te categoriseren; er zijn elementen uit black metal en death metal, maar ook lange soundscapes maken deel uit van het bandgeluid. Het tweede nummer is lange tijd een bijna ambientachtige zoektocht die spannend is om naar te luisteren én naar te kijken, want de concentratie van de band is boeiend om te aanschouwen. Helaas komt de heftige stuk daarna nogal plompverloren over en sluiten de geschreeuwde vocalen en death metal niet aan op de daarvoor zo zorgvuldig gecreëerde spanning. De richting is zoek en daarmee is het pijnpunt bij Chaos Echoes blootgelegd: de band mist richtinggevoel en daardoor slaat de luistermoeheid vrij snel toe. Het leidt tot een maar half geslaagd optreden.

Chaos Echoes
   

Tau Cross (Main Stage)
Tau Cross bracht vorig jaar hun debuutalbum uit, maar het is geen band van jonge broekies. Zo is Michel Langevin de drummer van Voivod en is zanger Rob "The Baron" Miller bekend van crustpunk-pioniers Amebix. De sterke debuutplaat maakt dat de verwachtingen hooggespannen zijn voor het concert van Tau Cross, maar helaas worden die verwachtingen niet helemaal waargemaakt. Dat is voor het grootste deel op het conto te schrijven van de slechte geluidsmix. De heerlijk raspende stem van Miller komt niet goed door en het optreden, dat toch meer dan genoeg goede songs bevat, dreigt wat anoniem voorbij te glijden, hoe aantrekkelijk de mix van metal en punk ook is. Het einde maakt echter nog wat goed. Eerst hangt Miller een akoestische gitaar om en door de wat spaarzamer instrumentatie komt zijn stem ineens wel goed tot zijn recht in een prachtige uitvoering van We Control The Fear. Afsluiten doet Tau Cross met Hangmans Hyll, dat tot meebrullen uitnodigt, en waarin Miller een andere, meer cleane stem opzet waardoor ook hier de zang beter doorkomt dan tijdens het grootste deel van het optreden. Een waardige afsluiter, die echter het gevoel van lichte teleurstelling niet kan wegnemen.

Tau Cross


Carousel (Extase)
Tijd voor weer een portie ouderwetse hardrock en daarvoor ben je bij het Amerikaanse Carousel aan het juiste adres. De muziek van het viertal uit Pittsburgh heeft helemaal niets bijzonders en is vrij belegen, maar in tegenstelling tot het Zweedse Noctum een dag eerder weet Carousel wel te overtuigen. De attitude op het podium is er een van: dit varkentje gaan we even wassen en dat gebeurt vervolgens ook. Mooi zijn de tegen elkaar op solerende gitaren en de veelal midtempo rockers laten de hoofden in het publiek vanzelf op en neer gaan. Minder is de enkele langzamere track waardoor de aandacht snel verslapt, maar dat wordt in het daaropvolgende nummer weer rechtgezet. De songs zijn zeer behoorlijk en op dat ene langzame slippertje na boeit het concert van begin tot eind.   

Carousel
 

Grimmsons (Cul de Sac)
Op de Roadburn-introductie van Dool na, is de hele dag in Cul de Sac voor bands uit België. Het Antwerpse Grimmsons maakt een mix van hardcore en noise en moet dat doen voor een helaas niet al te volle zaal. Daarin bevindt zich wel een grote dronken mafkees en omdat de zanger annex brulbeest van Grimmsons zijn kunsten het liefst tussen het publiek vertoont, ontstaat een leuk schouwspel tussen die twee, waarbij diezelfde zanger zelfs wordt opgetild en bijna achter de dronken man langs valt met het hoofd naar beneden maar bijtijds aan zijn benen wordt opgevangen. Drummer, gitarist en bassiste spelen onverdroten voort, waarbij zij meermaals een repeterende groove weten te vinden waar je lekker in kunt gaan hangen. Grimmsons komt perfect tot zijn recht in het kleine zaaltje van Cul de Sac en het korte optreden had nog wel wat langer mogen duren.

Grimmsons


Neurosis (Main Stage)
Neurosis bestaat dertig jaar en viert dat met twee concerten op wat zij het beste festival ter wereld noemen. De band belooft een staalkaart van hun oeuvre ten gehore brengen. Dat moet dan gebeuren in twee optreden van twee uur. Maar dan nog zullen er favorieten ontbreken, want op hun lange albums staan meer dan genoeg sterke troeven. De vraag is ook of de heren ook werk uit hun hardcore-beginjaren zullen brengen. Opvallend is dat Neurosis geen gebruik maakt van visuals op het grote scherm achter het podium, waar de meeste andere bands dat wel doen. Het Amerikaanse sludge/post-metalgezelschap heeft dat ook helemaal niet nodig, want de vermorzelende sound is voldoende om de volgepakte grote zaal van 013 volledig in de greep te houden. Opener Lost is al meteen zo'n beest van een nummer. Steve von Till oogt bloedfanatiek, benen in spreidstand, hoofd op en neer. Collega Scott Kelly oogt massief, statisch, maar woest. Na elk gespeeld stuk gaan de lichten op het podium uit en die gaan vervolgens pas weer aan bij de begintonen van het volgende nummer. De setlist is om de vingers bij af te likken en inderdaad wordt de hardcore niet vergeten middels Pain of Mind en To What End? Naarmate het concert vordert wordt de bewondering voor het gebodene alleen maar groter. Neurosis covert Day Of The Lords van Joy Division en geeft daar zijn eigen sludge-draai aan. Aan het einde wordt de definitieve mokerslag uitgedeeld met eerst Through Silver In Blood, met dat fantastische tribal drumwerk, en afsluiter en publieksfavoriet Stones From The Sky. Dat nummer is plotsklaps afgelopen, het licht gaat uit en weg is de band. Geen groet, geen toegift, maar niemand die erom maalt na een schitterend optreden van deze na dertig jaar nog steeds enorm gretige en imponerende band.


Neurosis


https://soundcloud.com/yodokiii 

http://chaosechoes.org/ 

https://taucross.bandcamp.com/ 

https://carousel2.bandcamp.com/album/2113 

https://grimmsons.bandcamp.com/ 

http://www.neurosis.com/