maandag 21 december 2015

Baroness - Purple

Abraxan Hymns, 2015

 


Het verhaal is al vele malen uitgebreid verteld, maar toch nog maar even kort: in 2012, kort na het uitkomen van het derde Baroness-album 'Yellow & Green', gleed de tourbus van de band van de weg en maakte een diepe val vanaf een viaduct. Gelukkig vielen er geen doden, maar de weg terug was lang. Zanger/gitarist John Baizley moest maanden revalideren en ook emotioneel hakte het ongeluk er flink in. In 2013 verlieten bassist Matt Maggioni en drummer Allen Blickle de band. Geen wonder dus dat het volgende Baroness-album even op zich heeft laten wachten.

In de tussentijd heeft Baroness overigens wel de tijd gevonden om met nieuwe drummer Sebastian Thomson (Trans Am) en nieuwe bassist Nick Jost te gaan touren, waarbij in augustus jl. nog Tivoli De Helling in Utrecht werd aangedaan, waar een magnifiek optreden werd gegeven. De setlist van die avond bevatte louter bekende nummers en het publiek werd dus nog geen inkijkje in het nieuwe album gegund.

Wie, de voorgeschiedenis indachtig, denkt dat 'Purple' een donker album is geworden, zit er flink naast. Het is juist een plaat waar de vitaliteit en bevlogenheid vanaf druipt, overigens zonder dat het album als vrolijk is te bestempelen, want de teksten bevatten wel degelijk somberder elementen. Muzikaal zet Baroness met 'Purple' zonder twijfel een enorme stap vooruit. 

Waar op voorganger 'Yellow & Green', een dubbelaar, voorzichtig werd geëxperimenteerd met progrock, blijven die experimenten op deze plaat grotendeels achterwege. 'Purple' is veel korter (circa veertig minuten) en veel meer een rechttoe-rechtaan rockalbum. Vooral de eerste vier tracks van het album (Morningstar, Shock Me, Try To Disappear en Kerosene) laten een band horen die barst van de energie. Geweldig gitaarwerk, van Baizley en Peter Adams, en intense zang zijn bekende kenmerken van Baroness, maar niet eerder werd dat zo goed verpakt in pakkende songs met ijzersterke refreinen. 

Na die eerste vier nummers wordt wel even gas teruggenomen. Fugue is een ingetogen instrumental. De start van Chlorine & Wine is ook rustig, maar dan volgt een epische song met een sterke emotionele lading, waarin drums en gitaren excelleren. Het rustiger middenstuk van de plaat stoort geenszins; het intro van Chlorine & Wine is zelfs bijzonder fraai. Met het daaropvolgende en meest uptempo nummer van de plaat The Iron Bell gaat het gas er weer vol op.

Meer gitaarpracht is te vinden op Desperation Burns, waarop de band het meest naar traditionele metal neigt. Een van de langzamere nummers op de plaat is het, op een raar fragmentje na, afsluitende If I Have To Wake Up (Would You Stop The Rain?) dat perfect past als afsluiter. De tekst lijkt te handelen over de moeilijke weg terug na het ongeluk en de muziek is spannend, gelaagd en melodieus.

Waar op 'Yellow & Green' regelmatig de wat softere kant van Baroness naar voren kwam, schuift de band op dit album weer meer op richting metal, maar toch is het merendeels meer harde rock dan metal wat de klok slaat. Ten opzichte van de voorgaande drie albums zijn de songs dit keer meer gefocust, is het gitaarwerk nóg indrukwekkender en blijft het allemaal beter hangen bij de luisteraar. 'Purple' is kortom de beste plaat van Baroness tot nu toe. In maart is het viertal weer in Nederland en met deze plaat op zak kan het bijna niet anders of dat wordt weer een memorabel concert.

http://yourbaroness.com/ 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten