Live: Locrian & The Black Heart Rebellion

Tivoli De Helling, Utrecht

Donderdag 14 januari 2016

 

Naar schatting honderd mensen weten vanavond de weg te vinden naar De Helling voor een veelbelovend affiche. Zowel het laatste album van Locrian ('Infinite Dissolution') als dat van The Black Heart Rebellion ('People, When You See The Smoke, Do Not Think It Is Fields They're Burning') mogen op de nodige lovende kritieken rekenen en de vraag is hoe de muziek van beide bands live uitpakt.

Smaken verschillen. Het is een dooddoener, maar die gedachte komt op direct na het optreden van de Gentenaren die zich The Black Heart Rebellion noemen. De respons van het publiek is behoorlijk enthousiast, maar Opduvel, die ook de laatste plaat maar zo-zo vindt, kan het veel minder appreciëren.  

De avontuurlijke inslag van de muziek van de Belgen valt wel te prijzen, wat weer eens de vraag doet rijzen waarom in België popmuzikanten zoveel creatiever en eigenwijzer lijken te opereren dan in Nederland, uitzonderingen daargelaten. Of komt dat soort bands in België vaker bovendrijven? Wat er ook van zij, ook The Black Heart Rebellion doet zijn eigen ding en dat doet de band op zich goed. 

Vaak spaarzaam verlicht maar met royaal gebruik van rook en stroboscopen speelt het vijftal zijn muziek bloedserieus maar bevlogen, daarbij gebruik makend van een rijk instrumentarium, waaronder een fluit, een gong, en diverse andere percussie-instrumenten. Zangeres Annelies van Dinter (van Echo Beatty), die op 'People, When You See The Smoke...' in twee nummers naast zanger Pieter Uyttenhove een prominente rol vervult, is vanavond niet van de partij. Uyttenhove is geen geweldige zanger, maar dat doet er niet zoveel toe, want het is de zorgvuldig gearrangeerde muziek die het werk moet doen. 

Dat gaat echter niet helemaal goed. De moeilijk in een hokje te plaatsen donkere muziek (dark folk?, post-rock? art rock?) ontbeert spanning. Hoe knap de muziek ook in elkaar steekt, het klinkt nogal bedacht en klinisch, zonder ziel, en het 'verlaten in de woestijn'-gitaargeluid gaat op den duur enorm vervelen. Als dan op het allerlaatst de beuk erin wordt gegooid, komt dat nogal plompverloren over omdat de band daarvoor heeft verzuimd de spanning op te bouwen.

Nee, dan Locrian. Ook een lastig te categoriseren gezelschap, maar invloeden uit post-rock, dark ambient, black metal, drone, noise en industrial zijn te herkennen in de muziek van de band, die met 'Infinite Dissolution' vorig jaar hun beste plaat tot nu toe uitbracht. Op dat album waren wat minder lange soundscapes te horen dan voorheen en ook live zijn die minder te horen. 

Ze zijn er echter wel. Drummer Steven Hess verlaat twee keer het podium om gitarist André Foisy en synthspeler Terence Hannum alle ruimte te geven voor sfeervolle (dark) ambientstukken, die vooral door het gitaarspel van Foisy naar noise neigen. Maar vooral doet Locrian in die stukken wat The Black Heart Rebellion nalaat: muzikale spanning creëren. De band deinst er ook niet voor terug de muziek af en toe tot op het bot te strippen, waardoor er korte passages zijn waarin bijvoorbeeld de drums alleen overblijven. 

Maar uithalen doet Locrian ook. Vanaf de met zwaar slagwerk beginnende opener An Index Of Air is het raak en wordt de toeschouwer/luisteraar meegevoerd in een eigenzinnige en veelzijdige muzikale trip die geen moment inzakt. Het geluid is niet helemaal optimaal, tenminste niet in het midden vooraan in de zaal. De gitaar overheerst en de schreeuwzang van Hannum is daardoor bijna niet te horen.

Nu liggen de vocalen op de platen van Locrian ook enigszins begraven in de muziek, dus een erg groot euvel is het niet. Bovendien is Foisy een dermate boeiende gitarist om naar te kijken en te luisteren, dat zijn prominente plaats in de mix niet deert. Foisy maakt veel gebruik van feedback, maar weet bijvoorbeeld ook een verrassende sound te creëren door de gitaar met de onderarm te bespelen.

Drummer Hess zit niet achter de beide andere bandleden, maar bekleedt de positie middenvoor op het podium. Het onderstreept de gelijkwaardigheid van de drie muzikanten, die het echter al binnen een uur voor gezien houden. Doordat met een rustig stuk wordt geëindigd en de band daarna schielijk het podium verlaat, heeft het publiek pas laat in de gaten dat het einde van de set daar is. Gelukkig komt Locrian nog terug voor een toegift, maar al met al heeft het concert het uur nauwelijks overschreden. Veel te kort eigenlijk, maar wat in dat uur geboden is, is van dermate hoge kwaliteit dat een tevreden gang huiswaarts toch mogelijk is.

http://www.locrianband.com/

http://www.theblackheartrebellion.com/