Colin Stetson en Sarah Neufeld brengen betoverende luistertrip

Colin Stetson & Sarah Neufeld - Never Were The Way She Was

Constellation Records, 2015

Vier jaar geleden is het alweer dat Colin Stetson me steil achterover deed slaan met de CD 'New History Warfare Vol. 2 - Judges'. Dat was een plaat waarop de Amerikaanse saxofonist alles zelf deed, uitgezonderd wat vocalen van Laurie Anderson en Shara Worden. Stetson speelde voornamelijk bassaxofoon op die plaat en het was werkelijk ongelooflijk dat het geluid dat hij daarmee creëerde door één instrument werd voortgebracht, in één take, zonder overdubs of loops. Behalve een technisch hoogstandje was 'New History Warfare Vol. 2 - Judges' ook een goed beluisterbare plaat, zij het niet de meest toegankelijke.

In 2012 kwam Stetson op de proppen met 'Stones', een samenwerking met Mats Gustafsson, een van mijn favoriete saxofonisten. Het bleek een tegenvaller, met name door een gebrek aan melodie en ritme. Ook de opvolger van 'New History Warfare Vol. 2 - Judges', 'New History Warfare Vol. 3 - To See More Light', haalde het niet bij Vol. 2. Hoewel ook een erg mooie plaat, bood Vol. 3 vooral meer van hetzelfde. De vraag was dan ook of Colin Stetson in staat zou zijn buiten de geëffende paden van zijn unieke maar beperkte stijl te treden.

Het antwoord is er nu middels 'Never Were The Way She Was' van Colin Stetson en zijn Canadese levenspartner Sarah Neufeld. Neufeld maakt sinds 2004 deel uit van Arcade Fire, waarmee ook Stetson heeft samengewerkt. In 2013 hebben Stetson en Neufeld samen de soundtrack verzorgd van 'Blue Caprice', een film gebaseerd op de sluipmoorden in Washington DC in 2002.

'Never Were The Way She Was' is een fantastische plaat geworden. De wat lichtere, op sommige momenten wat ijle, vioolklanken van Neufeld sluiten perfect aan op het zware en vernuftige saxspel van Stetson. Opnieuw is geen sprake van overdubs of loops. Het album is als een soundtrack van een imaginaire film te beluisteren: van kop tot staart wordt een verhaal verteld in acht muzikale delen die qua sfeer verschillen maar toch een logisch geheel vormen. Sommige nummers zijn meer sferisch van aard (And Still They Move) of zelfs tegen het minimalistische aan (het titelstuk), maar op andere momenten weet het duo juist energiek uit de hoek te komen (In the Vespers, The Rest Of Us). Voor mij is voorlopig hoogtepunt With The Dark Hug Of Time, waarop Stetson geen saxofoon maar contrabasklarinet speelt en Neufeld met haar vioolspel een dreigende, onheilspellende sfeer schept.

En zo weet Stetson zijn muziek toch te vernieuwen. Er valt echt bijzonder weinig aan te merken op 'Never Were The Way She Was'. Hooguit is het einde wat te sferisch, maar dat is niet genoeg om afbreuk te doen aan een betoverende luistertrip die bij herhaalde beluistering alleen maar aan kracht wint. 

Colin Stetson en Sarah Neufeld spelen op 30 april in Lantaren Venster te Rotterdam, op 1 mei in de Oosterpoort te Groningen, op 2 mei in het Bimhuis te Amsterdam en op 3 mei in De Effenaar te Eindhoven.

http://colinstetson.com/

http://sarahneufeldmusic.com/

http://cstrecords.com/cst113/