zondag 19 juli 2015

Live: Dynamo Metal Fest

IJssportcentrum Eindhoven

Zaterdag 18 juli 2015


Jongerencentrum Dynamo in Eindhoven startte in 1986 met het kleinschalige metalfestival Dynamo Open Air, dat in de jaren erna uitgroeide tot een groot, toonaangevend en meerdaags festival met op het hoogtepunt liefst 70.000 bezoekers. Het festival verkaste vaak naar een andere locatie en op 7 mei 2005 vond de laatste editie plaats in Hellendoorn. Een hang naar nostalgie moet de organisatie van Dynamo Metal Fest hebben doen besluiten om in 2015 een nieuw Dynamo-festival uit de grond te stampen, maar dan wel kleinschalig, zoals in de begindagen van Dynamo Open Air. 

Als locatie is gekozen voor het IJssportcentrum Eindhoven ('kunstijsbaan' in de volksmond) en dat blijkt een uitstekende locatie. Met 5.000 man is Dynamo Metal Fest helemaal uitverkocht en gelukkig heeft de organisatie er niet voor gekozen het halfoverdekte terrein vol te proppen met mensen. Daardoor is er voldoende ruimte en is het achterin goed toeven op het veld, bij de kraampjes of bij de eettentjes. De organisatie verkijkt zich wel op het aantal bonnenkassa's en toiletten dat nodig is, waardoor daar lange rijen ontstaan. Het aanbod aan eten kan ook uitgebreider en voor vegetariërs is er helemaal weinig keus.

Verder hulde voor de opzet van het festival: kleinschalig, eenvoudig en breed geprogrammeerd. De bands die optreden zijn stuk voor stuk goed gekozen, op één volledige miskleun na. Metalheads zijn voorts zeer aangenaam festivalpubliek; de sfeer is goed en in de moshpit gaat het er wel hard, maar altijd sportief aan toe. Door de droge ondergrond is het wel stof happen in en rondom de moshpit.



De organisatie van het festival wil ruimte bieden aan nieuw talent, en zodoende mogen twee relatief jonge Nederlandse bands spelen op Dynamo Metal Fest. Het Eindhovense Facelifter heeft de Band Battle gewonnen en mag zodoende het spits afbijten. Het terrein is nog niet volgestroomd en de extreme, brute metal van het vijftal ligt nog wat zwaar op de maag in het vroege middaguur. Het geluid is te vol en een brij, maar gaandeweg het optreden kom daar verbetering in en blijkt de band ook over melodische kwaliteiten te beschikken. Facelifter krijgt de voorste rijen al vroeg mee en daarmee is de missie geslaagd. Muzikaal overtuigt het nog niet helemaal maar groeipotentie heeft de band zeker.

Bodyfarm is duidelijk verder in zijn ontwikkeling dan Facelifter. De band brengt een enthousiaste maar ook professionele show. De old school death metal van de Amersfoorters is dan ook dik in orde, zowel speltechnisch als qua songmateriaal. Hier is van nieuw talent geen sprake meer; het niveau van Bodyfarm doet niets onder voor menig gelouterde internationale death metalband.

Compleet andere koek is vervolgens Orange Goblin. De band gebruikt als introtape 'I Want You (She's So Heavy)' van The Beatles en dat sluit opvallend goed aan op hun eigen muziek. De bluesy stonermetal van het Britse viertal doet het al jaren goed, al liggen muzikaal de hoogtijdagen in het verleden, maar dat geldt voor meer bands vandaag. Met name 'Time Travelling Blues' uit 1998 en 'The Big Black' uit 2000 zijn pareltjes in het stonermetalgenre, al mogen de laatste twee platen van de band er ook wezen. Orange Goblin heeft in zanger Ben Ward een charismatische en goed zingende frontman. Hij is veel in de weer om het publiek mee te krijgen en krijgt de handen veelvuldig op elkaar. Dit staat in schril contrast tot het gedrag van bassist Martyn Millard, die juist op een eiland lijkt te staan, geheel verkerend in zijn eigen wereld, wat ook wel weer mooi is om naar te kijken omdat hij wel uit zijn dak gaat. De set van Orange Goblin is degelijk, zonder noemenswaardige hoogtepunten maar van constant hoog niveau. Daarmee zijn de Londenaren een van de hoogtepunten van het festival. Opvallend is trouwens dat op het grote doek met het bandlogo ook het logo van Jägermeister prijkt, terwijl je de muziek toch meer met het drinken van bier associeert.


Op het terrein zijn de T-shirts van Alestorm talrijk en een enkeling heeft zich uitgedost als piraat. De pirate metal van de Schotten doet het bij dit deel van het publiek goed. Vooraan is het dan ook een feest, maar wat de band brengt is werkelijk hemeltergend, doet niet te verdragen pijn aan je oren. De door toetsen gedomineerde sound is spuuglelijk en geënt op folk en hoempa van de allergoedkoopste soort. Het is verbazingwekkend dat zoveel metalheads juist voor deze band komen, want Alestorms muziek is een gimmick en niet serieus te nemen. Metal voor kleuters. Gauw vergeten en volgend jaar niet meer doen.

Biohazard staat al vroeg geprogrammeerd, hoewel de band duidelijk populairder is dan het erna spelende Nuclear Assault. Toch is de keuze van de organisatie begrijpelijk, want muzikaal sluit Nuclear Assault weer beter aan op het daarna spelende Death Angel. De groovende mix van metal en hardcore van Biohazard slaat goed aan; het is druk in de moshpit en de mensen van de security voor het podium hebben het druk met het opvangen van crowdsurfers. Mede-oprichter en zanger-bassist Evan Seinfeld is al sinds 2011 geen bandlid meer en hij wordt vandaag op het podium niet gemist. Biohazard zet een professionele en zeer energieke set neer die op alle fronten overtuigt. Vooral frontman Billy Graziadei weet het publiek in te palmen, zoekt de voorste rijen op en doet een aandoenlijke poging om een woordje Nederlands te spreken. Muzikaal gezien zal het niet ieders kopje thee zijn, maar de tomeloze inzet en het enthousiasme van de band werken aanstekelijk.


Het lijkt erop dat Nuclear Assault ermee gaat stoppen, getuige de tour die wordt ondernomen onder de noemer 'Final Assault'. Goed dus dat de band uit New York Dynamo Metal Fest aandoet. Het is al tien jaar geleden dat Nuclear Assault een studio-album uitbracht, maar dit jaar kwam de band met de EP 'Pounder' op de proppen en daar wordt ook een nummer van gespeeld. Toch is het optreden voornamelijk een nostalgische trip. De band speelt goed en de snelle thrash metal met hoge vocalen klinkt lekker. De band overtuigt ook als midtempo wordt gespeeld. De bandleden hebben ook duidelijk plezier en zoeken contact met elkaar. Bassist Dan Lilker en gitarist Scott Harrington roken wiet op het podium en worden door zanger/gitarist John Connelly voor stelletje hippies uitgemaakt. De losse sfeer op het podium is amusant om te aanschouwen maar kent ook een keerzijde, want de pauzes tussen de nummers zijn soms wat te lang. Ondanks een gebrek aan nieuw materiaal zet Nuclear Assault toch een behoorlijk sterke set neer die als afscheid tevreden kan stemmen. Als dit tenminste een afscheid is.



Meerdere bands vandaag hebben in het verleden op Dynamo Open Air gestaan, maar het is vooral Death Angel dat op het podium laat merken wat met Eindhoven en Dynamo te hebben. Het vijftal uit San Francisco stond in 1990 en 2002 op het Open Air festival. In de tussentijd is de band er tien jaar tussenuit geweest, maar in tegenstelling tot Nuclear Assault heeft Death Angel de laatste jaren nog wel albums uitgebracht. Misschien is het daarom dat de bay area thrash metal anno 2015 nog steeds erg krachtig en overtuigend klinkt. Behalve drummer Will Carroll maken de bandleden gebruik van het hele podium en het speelplezier spat van het podium af. Het legendarische debuut 'The Ultra-Violence' wordt natuurlijk niet overgeslagen in een goed afgewogen setlist die het duidelijk goed doet bij de nog in grote getale aanwezige metalheads. Death Angel had als afsluiter niet misstaan.



Die eer is echter weggelegd voor Arch Enemy, ooit opgericht door ex-Carcass-gitarist Michael Amott. Aanvankelijk begonnen met een zanger, is de Zweedse band al jaren een female-fronted metalband, al past Arch Enemy niet echt in dat hokje. Alissa White-Gluze is met haar blauwe haar en witte pakje een fraaie verschijning, maar bovenal is zij een dynamische frontvrouw met een krachtige strot. De show van Arch Enemy is energiek maar ook gelikt, inclusief vuur en rook. Het geluid is niet helemaal in orde, het klinkt wat teveel als een brij, wat pas echt goed opvalt zodra iets meer afstand van het podium wordt genomen. De melodieuze death metal gaat er echter goed in en de band brengt hun muziek met volle overtuiging. Arch Enemy is een waardige afsluiter van een zeer geslaagd festival.



Halverwege Dynamo Metal Fest wordt aangekondigd dat volgend jaar op 16 juli de tweede editie zal plaatsvinden en dat Sacred Reich al is bevestigd. Hopelijk weet de organisatie dan de schoonheidsfoutjes weg te poetsen, houdt men de opzet evenals dit jaar simpel en beperkt men het maximaal aantal toeschouwers tot de vandaag aanwezige 5.000. Voor aanvang was de vraag gerechtvaardigd of er in dit overvolle festivalland nog wel behoefte is aan nóg een metalfestival. Die vraag kan wat dit festival betreft met een volmondig 'ja' worden beantwoord.

http://dynamometalfest.nl/#home 

 https://www.facebook.com/dynamometalfest



 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten