Live: Mark Lanegan, Duke Garwood & Lyenn

Tivoli Vredenburg, Utrecht

Zaterdag 7 mei 2016

 

Op 10 november 2013 stond Mark Lanegan, met Duke Garwood en Lyenn in het voorprogramma, in De Duif te Amsterdam, een voormalige Rooms-Katholieke kerk. Het bleek een uitermate geschikte en sfeervolle locatie, waar de wat ingetogener kant van het repertoire van Lanegan goed uit de verf kwam. Kennelijk kiest de zanger ervoor om voor een zittend publiek te spelen, want vanavond staat dezelfde package in de zaal Hertz, gelegen in Tivoli Vredenburg. 

Hoe modern ook, het nieuwe Tivoli Vredenburg ademt geen muzieksfeer; je waant je meer in een grote Pathé-bioscoop dan in een concertzaal. Hertz is ook nog eens een zaal die zich meer leent voor theater of klassieke muziek dan voor een popconcert. Het publiek van vanavond is een mengelmoes van concertgangers en mensen die een avondje uit zijn. De bar is in een andere ruimte en daarvoor moet je twee trappen af. Iedereen heeft een vaste plek toegewezen gekregen. Kortom, de rock & roll is ver te zoeken. Tot overmaat van ramp laat de verlichting van het podium te wensen over. Slechts drie blauwe en een rode lamp verlichten de muzikanten, waarbij het rood overheerst en alle muzikanten slechts volledig in het rood zijn te aanschouwen.

Lyenn
Eerste opwarmer Lyenn heeft een ondankbare taak. De Belgische singer-songwriter begint als de zaal bij lange na nog niet gevuld is. Tijdens zijn optreden gaan de zaallichten uit. Door menigeen wordt echter nog naar de zitplaats gezocht. De breekbare liedjes van Lyenn gaan vergezeld van schuifelende voetstappen, rinkelende koffiekopjes, vallende theelepeltjes, knisperende koekjesverpakkingen en een regelmatig dichtslaande deur. Allemaal dingen die bij een concert in een poptempel, waar het publiek staat, er totaal niet toe doen maar vanavond uitermate storend zijn. 

Toch lenen de luisterliedjes van Lyenn zich op zich wel voor een setting zoals vanavond in Utrecht. Hij slaat zich dan ook manmoedig door zijn set heen. De Belg toont zich een sterk en veelzijdig zanger en zijn liedjes zijn sober. Lyenn speelt akoestische gitaar en bouzouki (in één nummer). De liedjes zijn weinig opbeurend, kennen weinig variatie en de zang is klaaglijk, vooral wanneer Lyenn de hoogte in gaat. Het is smachten naar een krachtige uithaal of een wat robuuster stuk muziek, maar dat blijft lang uit. Pas in het laatste nummer lijkt alle samengebalde energie los te komen en wordt er flink doorgehaald. Een verademing maar niet genoeg om het voor het overige saaie optreden te redden.

Duke Garwood
Een vrij groot deel van de aanwezigen verkiest ook bij Duke Garwood een verdieping lager in de bar te blijven hangen. Verder blijven mensen in Hertz naar hun plek zoeken tijdens het optreden. En het zit Garwood niet mee; hij heeft problemen met allebei zijn gitaren. Het geluid is ook niet al te best, want de gitaar klinkt snerpend door in de boxen. 

De donkere folk van Garwood kan trouwens ook weinig bekoren. De nummers lijken veel op elkaar en Garwood maakt een niet al te gedreven indruk. Het trage tempo en de weinig begeesterde voordracht, gecombineerd met het slechte geluid maken dat het korte optreden niet als te kort wordt ervaren maar als te lang. 

Mark Lanegan
De zaal loopt gelukkig wel en op tijd vol voor het optreden van Mark Lanegan, maar mond houden als er gespeeld wordt blijft moeilijk. Ook moet natuurlijk op elk moment bier gehaald kunnen worden, waardoor je constant mensen ziet opstaan, niet alleen tussen de nummers door maar ook tijdens de nummers.

Gelukkig maakt het optreden van Lanegan wel wat goed, al haalt het niet het niveau van destijds in De Duif. Lyenn speelt bas en beperkt zich tot de essentiële noten. Garwood speelt gitaar en gelukkig is zijn geluid nu iets beter, al is het nog steeds niet optimaal. Het is echter de andere, nogal overdreven bewegende, gitarist waar het om draait in de band.  Zij spel is veelzijdig, maar niet alle solo's zijn even overtuigend. Zo is zijn solo in afsluiter Halo Of Ashes (van Screaming Trees) te lang en niet passend bij het nummer.

Uiteraard is Lanegan zoals altijd het tegenbeeld van een showman, maar hij hoeft alleen maar zijn mond open te doen en het is goed. De vocalist is uitstekend bij stem en weet met die karakteristieke stem zelfs een draak als Pretty Colors naar grotere hoogte te tillen. De nadruk ligt op de meer ingetogen nummers uit het oeuvre van de bard en zolang de gitarist zich enigszins inhoudt komt Lanegan voldoende boven zijn begeleiders uit. 

Al met al speelt Lanegan een gedegen set en hoewel je dat niet echt aan hem merkt, heeft hij er getuige de 21 nummers die hij het publiek voorschotelt wel zin in. Een echt gedenkwaardig optreden is het niet, maar het stelt ook niet teleur. Volgende keer graag weer, maar dan graag weer rockend en in een andere entourage. 

http://marklanegan.com/

http://www.dukegarwood.co.uk/ 

http://www.lyenn.com/