vrijdag 29 mei 2015

Broeierige jazz van TaxiWars overtuigt net niet helemaal

TaxiWars - TaxiWars

Universal, 2015


Dat Tom Barman met een jazzplaat komt, mag niet eens een verrassing worden genoemd. Binnen zijn band dEUS flirtte hij al regelmatig met jazz in nummers als W.C.S. (First Draft) en Theme From Turnpike. Ook was een prominente rol voor jazzmuziek weggelegd in Barmans regiedebuutfilm 'Anyway The Wind Blows' en daarnaast heeft Barman compilaties samengesteld voor de gerenommeerde jazzlabels Blue Note en Impulse!.

Bij TaxiWars hoort echter niet alle aandacht uit te gaan naar Barman, alleen al omdat hij niet verantwoordelijk is voor de muziek op dit schijfje. Die rol is weggelegd voor de naar New York uitgeweken Belgische saxofonist Robin Verheyen, wiens broeierige composities compact worden gehouden, zonder lange solo's. De soepel en speels opererende ritmesectie bestaat eveneens uit twee naar Amerika uitgeweken Belgen: bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. 

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Verheyen dEUS in zijn achterhoofd heeft gehad toen hij zijn stukken voor TaxiWars schreef. De sfeer bijvoorbeeld van Questionsong is te vergelijken met die van het hiervoor al genoemde W.C.S. (First Draft), al overtuigt Questionsong iets minder. Ook sommige zanglijnen van Barman doen onwillekeurig aan zijn belangrijkste band denken, al maakt hij vaak gebruik van effecten om zijn stem te vervormen. Toch onderscheidt de muziek van TaxiWars zich voldoende van dEUS om dit project te rechtvaardigen. 'TaxiWars' is een echte jazzplaat, is stijlvast en blijft ver genoeg verwijderd van het rock- en popidioom waarin dEUS opereert.

Verheyen beperkt zich op deze plaat tot de tenorsaxofoon. Zijn ietwat droge maar warme toon is fraai, vooral in het lage register, waarin hij soms aan Dana Colley van Morphine doet denken (al speelde Colley in die band baritonsax en geen tenorsax). Sowieso doet de combinatie van contrabas, drums en sax door de broeierige sfeer meermaals aan Morphine denken, zoals in opener en hoogtepunt Death Ride Through Wet Snow

Op 'TaxiWars' is veel moois te vinden, maar niet alles overtuigt. De opening is evenwel voortreffelijk: de al genoemde opener en het daaropvolgende Taxiwars zijn adembenemende, jachtige jazzsongsAlsof je in een hard rijdende taxi zit, inderdaad. De saxsolo tilt To The Hyphenated Poets naar een hoog niveau. Ook de heerlijk stuwende afsluiter Colosseum en het stuiterende en funky Your Soul Or Mine maken indruk. Dat geldt echter niet voor een paar tracks in het middendeel van de plaat. Questionsong, Borgerhout Shuffle en Recent Winds klinken iets te laidback en glijden een beetje anoniem voorbij. Het zijn deze tracks die ervoor zorgen dat 'TaxiWars' net niet die geweldig spannende jazzplaat is geworden die er wellicht in had gezeten. Er blijft echter meer dan genoeg te genieten over. Fijn plaatje.

https://www.facebook.com/taxiwars


Geen opmerkingen:

Een reactie posten