zondag 3 mei 2015

De wilde haren definitief verloren

Tocotronic - Das Rote Album

Vertigo, 2015 


Ik houd van de Duitse taal en van prikkelende (indie)gitaarrock, en ik heb daarom een zwak voor Tocotronic. Deze band uit Hamburg bestaat al sinds 1993 en sinds het debuut 'Digital Ist Besser' uit 1995 heeft Tocotronic met regelmaat gitaarpareltjes op de markt gebracht, aanvankelijk als trio maar sinds 2004 als kwartet. Niet dat alle albums even goed waren, maar iedere nieuwe plaat van de groep bevatte een aantal bovengemiddeld goede songs met fraai gitaarwerk. Aanvankelijk speelde Tocotronic Pavement-achtige gitaarrock afgewisseld met korte punkexplosies, maar gaandeweg is het geluid van de Duitsers netter geworden, zonder aan kracht in te boeten. Tekstueel verschoof zanger Dirk von Lowtzow van sarcastisch en komisch naar meer diepzinnig.  Vooral 'Kapitulation', uit 2007, mag een hoogtepunt in het oeuvre van de band worden genoemd.

Op 'Wie Wir Leben Wollen', de vorige plaat van Tocotronic, werden de zaken anders aangepakt. De band ging voor het eerst in zee met producer Moses Schneider en dat betekende een duidelijke verschuiving in het geluid van indierock naar indiepop. De gitaren werden verder naar achteren gemixt en de zang van Dirk von Lowtzow werd nog belangrijker. De plaat bevatte gelukkig nog wel een paar scherpe randjes, maar minder dan voorheen.

'Das Rote Album' is wederom geproduceerd door Moses Schneider en de lijn van de meer popgerichte aanpak wordt verder doorgetrokken. Het resultaat valt helaas niet mee. Ik was al enigszins verontrust door de vooruitgesnelde single Die Erwachsenen, een popsong met een New Order/The Cure-achtige sound die niet past bij Tocotronic en een tekst die me nogal irriteert. Moet Van Lowtzow, inmiddels toch al 44 jaar oud, nu echt zingen vanuit het perspectief van puberende tieners? Bij beluistering van de hele cd moet ik concluderen dat Die Erwachsenen nog een van de betere nummers is. Het album wordt overheerst door draken van popliedjes als Chaos, Haft, Solidarität, Spiralen en Diese Nacht. Na het laatste nummer volgt nog een mystery track die het niet veel beter maakt. Het is niet dat de band ongeïnspireerd klinkt, maar vooral soft, netjes en braaf. Het 'rood' uit de albumtitel schijnt voor 'liefde' te staan, maar tekstueel heeft het rode album van Tocotronic niet veel meer te bieden dan wat quasi filosofische overpeinzingen op rijm. Ook na meerdere draaibeurten kan ik er niet meer van maken.

Zijn er dan geen leuke liedjes te vinden op 'Das Rote Album'? Jawel, eentje. Ich Öffne Mich, het tweede nummer op het album, is een verdomd mooi popliedje, vooral door hoe het nummer geïnstrumenteerd is. Er gebeurt steeds iets, waardoor het lied moeiteloos vijf minuten lang mijn aandacht vasthoudt. Met een beetje goede wil kunnen Zucker en Die Erwachsenen er ook nog wel mee door, maar het is echt veel te weinig om de plaat te kunnen redden.

Tocotronic heeft ervoor gekozen om keurige, ongevaarlijke popmuziek te maken en dat vind ik moeilijk te verteren. De wilde jaren van de band zijn definitief verleden tijd. Ik begrijp best dat de band zich wil ontwikkelen, maar met deze verzameling brave liedjes is Tocotronic wat mij betreft een totaal verkeerde weg ingeslagen. Ik vrees ook dat het niet meer goed komt.

http://www.tocotronic.de/ 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten