Organisch en robuust mengsel van metal en jazz

John Zorn - Simulacrum

Tzadik, 2015

'The most extreme organ trio ever', zo wordt John Zorns orgeltrio door zijn eigen label Tzadik bestempeld. Het valt nog te bezien, maar het trio bestaande uit John Medeski (orgel), Matt Hollenberg (gitaar) en Kenny Grohowski (drums) trekt wel flink van leer op 'Simulacrum'.

John Zorn speelt zelf niet op dit album, maar alle stukken op 'Simulacrum' zijn door hem gecomponeerd, gearrangeerd en gedirigeerd, dus de muziek draagt ontegenzeglijk zijn stempel. John Medeski is uiteraard de organist van Medeski, Martin & Wood. Hij is de laatste jaren een regelmatig terugkerende gast op platen van John Zorn. Matt Hollenberg is gitarist van de avant-garde metalband Cleric en Kenny Grohowski is als drummer thuis in vele genres, waaronder jazz, latin en rock. Grohowski is geen typische metaldrummer. Op 'Simulacrum' dus geen loodzware bassdrums of blastbeats. De muziek klinkt daardoor niet dichtgeplamuurd maar helder en open, waardoor de orgel- en gitaarpartijen goed naar voren komen. En John Zorn zou natuurlijk John Zorn niet zijn als hij niet een paar genres mixt. 

Zo valt opener The Illusionist na een onstuimige vijf metalminuten ineens terug naar free jazz-territorium, om van daaruit weer te bouwen naar ruige metal. Dat gebeurt een paar minuten later nogmaals, waarbij ook razendsnel in tempo en van genre wordt gewisseld, alsof Naked City aan het werk is. Werd de track tot nu door Hollenberg gedomineerd, hier neemt Medeski's orgel het heft in handen. Dat laat Hollenberg niet op zich zitten en zo wisselen de beide muzikanten stuivertje in een tot aan de finale flitsend stuk.

Marmareth is gebaseerd op een gitaarriff waar menige doom- of powermetalband jaloers op zou zijn. De solopartijen zijn hier uitsluitend voor Medeski, die voor een bluesy touch zorgt. Met zijn onregelmatige ritme is Snakes and Ladders het meest verrassende stuk op de plaat, vooral dankzij drummer Grohowski die zich op free jazz-, metal- en noise-terrein in gelijke mate thuis lijkt te voelen. Hollenberg en Medeski zijn weer volledig aan elkaar gewaagd. Na het korte Alterities begint Paradigm Shift met een verstild klinkend orgel, gevolgd door een heftige metaltrack op een tegendraads ritme. 

En dan is er nog de lange afsluiter The Divine Comedy. In het begin wordt de John Zorn kenmerkende snelle stop-motion techniek onderbroken door een traag ritme in metalstijl. Vervolgens wisselen metal en jazz elkaar af, waarbij de jazz deze keer de overhand heeft. Het is knap dat het stuk toch organisch blijft klinken, zoals de hele CD ondanks de vele wisselingen in tempo, ritme en genre opvallend coherent uitpakt.

John Zorns productiviteit kent geen grenzen, evenals zijn output op CD en de genres waarbinnen hij zich beweegt. Wat bijna geen grenzen kent, is Zorns neiging om zijn muziek helemaal uit te melken. Zodra de man een nieuwe muzikale vondst heeft gedaan, kun je er gif op innemen dat nog een flink aantal platen met dezelfde soort muziek gaat verschijnen. Van dit orgeltrio is inmiddels een tweede CD opgenomen en een derde geschreven. Als die albums van hetzelfde niveau zijn als 'Simulacrum', hoor je mij niet klagen.

http://www.tzadik.com/