dinsdag 26 juli 2016

Isolation Berlin - Und aus den Wolken tropft die Zeit

Staatsakt, 2016

 


Blumfeld is dood, Tocotronic bakt er op de laatste plaat niet veel meer van, dus lange leve Isolation Berlin! Met zanger/gitarist Tobias Bamborschke heeft het viertal uit de Duitse hoofdstad een Duitstalige poëtische tekstschrijver in huis die zich kan meten met Jochen Distelmeyer en Dirk von Lowtzow. Gelukkig is ook het muzikaal gebodene op debuutalbum 'Und aus den Wolken tropft die Zeit' het aanhoren meer dan waard.

De Weltschmerz druipt van de teksten van Bamborschke af, die handelen over verloren liefde, waanzin, gemis, woede, misantropie, eenzaamheid, teleurstelling en melancholie. Geen vrolijke kost dus, maar met een passend gevoel geschreven en gebracht. De muziek sluit aan bij de droefgeestige teksten, maar is desondanks niet te zwaar op de hand.  Wel bewandelt Isolation Berlin een dunne lijn tussen nonchalante indierock en pathetische kleinkunst, maar in bijna alle gevallen blijft de band aan de goede kant van de streep. 

De Berlijners kukelen alleen echt over de rand in afsluiter Herz aus Stein dat, hoewel tekstueel best sterk, op de kleinkunstacademie niet zou misstaan. Ook opener Produkt heeft een sterke tekst, maar bevindt zich op het randje. Het nummer is met zijn marsritme en - zeker in het laatste gedeelte - geëxalteerde zang te dramatisch aangezet en dat doet afbreuk aan de op zich interessante muziek waarin een hoofdrol is weggelegd voor het orgel van Max Bauer.

Maar voordat we net zo pessimistisch worden als de teksten van Bamborschke: verder is 'Und aus den Wolken tropft die Zeit' niet alleen een geweldige titel maar ook een geweldige plaat. Isolation Berlin weet lekkere indierock af te wisselen met meer gedragen nummers waarvoor een enkele keer zelfs het woord 'smartlap' uit de mottenballen kan worden gehaald. Het tweede soort song komt vaker voor naarmate het album vordert.

Van de eerste categorie zijn Fahr Weg en Aufstehn, Losfahrn mooie voorbeelden; niet al te zwaar klinkende indierock, maar zo er al een opkomend gevoel van vrolijkheid valt waar te nemen, wordt dat door de teksten vakkundig de grond ingeboord. Fahr Weg wijst de luisteraar dan nog wel op de mogelijkheid om weg te gaan van het mistroostige bestaan; er is immers niets te verliezen. In het instrumentale laatste gedeelte komt een gitaarstorm op. Het poppy Aufstehn, Losfahrn blinkt uit door de heerlijk nonchalante toon, zowel muzikaal als vocaal.

Het indierock-label dat makkelijk op Isolation Berlin te plakken is, doet de band wat tekort. Zo is Verschliesse dein Herz een (toegegeven, wat stijf) funknummer en neigt Ich küss dich naar postpunk. Dat laatste geldt ook voor Ich wünschte, ich könnte, een van de hoogtepunten op het album door de sterke opbouw en repeterende tekst, waardoor de beklemming die ermee wordt opgeroepen echt binnenkomt.

Daarnaast kent 'Und aus den Wolken tropft die Zeit' dus een paar langzamere, gedragen songs, waarvan vooral Du hast mich nie geliebt een regelrechte tranentrekker is. De band komt daarin echter geloofwaardig en eerlijk over en daardoor weet men te ontroeren. Dat gaat ook op voor het op een wiegend ritme balancerende In manchen Nächten. Tot slot mag het deprimerende Schlachtensee niet onvermeld blijven: pure troosteloze schoonheid.

Dit album verscheen overigens al in februari van dit jaar en tegelijkertijd is ook verzamelaar 'Berliner Schule/Protopop' uitgebracht, waarop een paar uitverkochte ep's bijeen zijn gebracht. Ook zeer de moeite waard, net als dit schitterende album. De paar genoemde pijnpuntjes kunnen aan die kwalificatie niet afdoen. 

Isolation Berlin Facebook 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten