Revocation - Great Is Our Sin

Metal Blade, 2016

 

Technische metal is vaak niet Opduvels kopje thee. Notenvreterij en een 'kijk ons eens knap musiceren'-attitude staan emoties en het schrijven van goede, pakkende songs nog wel eens in de weg. Zo niet Revocation. De band speelt technisch knap uitgevoerde death/thrash metal, maar weet met een goed gevoel voor dosering en het maken van kleine genre-vreemde uitstapjes ook minder op technisch vernuft kickende metalheads voor zich te winnen. Op de nieuwe plaat doet de band uit Boston dat beter dan ooit.

'Great Is Our Sin' is de zesde plaat van Revocation en de tweede sinds de overstap van Relapse naar Metal Blade. De stijl van het viertal kwam tot volle wasdom op de sterkste plaat tot nu toe, 'Chaos Of Forms' uit 2011. Met opvolgers 'Revocation' (2013) en 'Deathless' (2014) werd de positie van de band geconsolideerd, maar dat betekende ook dat ten tijde van 'Deathless' de vier heren op een dood spoor leken te zitten en niet veel meer toe te voegen hadden aan hun inmiddels afgebakende sound, hoe vindingrijk ook.

Maar zie, in 2016 weet Revocation toch weer te overtuigen. Dat doet de band zonder een koerswijziging door te voeren, maar door het leggen van wat andere accenten her en der. En door de toetreding van nieuwe drummer Ash Pearson. De voormalige drummer van 3 Inches Of Blood is een verrijking voor de sound, zijn spel staat duidelijk in de mix en zijn inventieve fills, razendsnelle basdrumspel en veelvuldig gebruik van de cymbalen zijn een lust voor het oor.

Meer dan ooit gebruikt Revocation op 'Great Is Our Sin' cleane vocalen. Dat gebeurt vooral in meer proggy gedeelten, die ook talrijker zijn dan op de voorgaande albums. Meestal zijn die passages goed ingebed in de ruigere gedeelten eromheen, maar in Profanum Vulgus levert de band te veel agressie in door te progressief voor de dag te willen komen, al moet gezegd dat de spaarzame relatieve rustpunten op de plaat over het algemeen wel welkom zijn.

Want het moge duidelijk zijn dat ook dit album een achtbaan is. De metal van Revocation is vol, druk, kent erg veel breaks en tempowisselingen en laat je als luisteraar naar adem happen. De band onder leiding van meestergitarist David Davidson musiceert strak. Zo strak zelfs, dat de Slayer-cover Alter of Sacrifice, waarmee de plaat eindigt, in al zijn bruutheid muzikaal toch een viezig randje mist, waar het origineel dat wel kent.

Davidson tekent voor acht van de tien eigen composities, waar mede-gitarist Dan Gargiulo er twee voor zijn rekening neemt. Die nummers leveren geen stijlbreuk op en een ervan, Monolithic Ignorance, behoort tot de hoogtepunten van de plaat. Het met vele wisselingen opgefleurde nummer is snel, hard, proggy én melodieus en bevat duizelingwekkend gitaar- en drumwerk. Dat laatste gaat overigens op voor het hele album. Crumbling Imperium, ook een van de betere songs, kent een opvallende baspartij van Brett Bamberger. Opvallend is ook dat Revocation in de hoogste versnelling uitblinkt, getuige Communion.

Ander hoogtepunt is het instrumentale The Exaltation, strategisch in het hart van de plaat geplaatst. Het nummer is opvallend melodieus en bevat een gastsolo van Marty Friedman. Bij meerdere draaibeurten van dit album komen steeds meer details naar boven en blijkt Davidson bijvoorbeeld zijn hand niet om te draaien voor een jazzachtige gitaarsolo, en dat gebeurt dan terwijl de kenmerkende sound van de band gewoon intact blijft.

Een grote sprong voorwaarts is 'Great Is Our Sin' niet, maar Revocation weet met kleine stappen wel nieuwe wegen te vinden. Het technisch vernuft wordt verpakt in redelijk compacte songs en die songs zijn over de hele linie sterk. Tel daarbij op een flinke portie agressie en we kunnen spreken van een zeer geslaagd album.

https://revocationband.bandcamp.com/album/great-is-our-sin 

http://www.revocationband.com/