maandag 11 april 2016

Live: Laibach

Theaters, Tilburg

Zondag 10 april 2016

 


Laibach blijft de gemoederen bezig houden. In het verleden vaak voor fascistisch uitgemaakt, zou je tegenwoordig verwachten dat het discutabele er wel vanaf is, maar niets is minder waar. Dat de band geen serieus fascistoïde gedachtegoed erop nahoudt, moge inmiddels bekend zijn, maar controversieel is Laibach nog altijd.  De band zorgt daar zelf vaak voor, zoals bijvoorbeeld door hun optredens in Noord-Korea in augustus 2015, maar vaak hoeft het Sloveens gezelschap daar niet eens moeite voor te doen. Ljubljana kreeg de titel 'Europese Groen Hoofdstad 2016' toegewezen en het stadsbestuur bedacht dat Laibach tijdens de feestelijkheden zou kunnen optreden. Het Directoraat-generaal Milieu van de Europese Commissie protesteerde daar echter tegen, waardoor het optreden van Laibach niet gerelateerd mocht worden aan de prijsuitreiking.


Op zondagavond 10 april 2016 staat Laibach in Theaters in Tilburg en van enige controverse is helemaal niets te merken. De capaciteit van de concertzaal van het keurige Theaters is wel wat te groot voor het aantal mensen dat het concert vanavond bezoekt, maar allerminst te groot voor de band, die erg statisch opereert maar wordt ondersteund door een lichtshow en beelden op een groot videoscherm achter de muzikanten.

Het optreden valt in vier delen onder te verdelen, al is er maar één pauze. Het eerste gedeelte bestaat uit een bewerking van Edvard Griegs compositie Olav Trygvason. Het werk beslaat een kleine vijfentwintig minuten en Laibachs versie maakt veel indruk, waarbij noise-elementen niet worden geschuwd door de beide mannen achter de toetsen en knoppen, Rok Lopatič en Luka Jamnik. De donkere stem van Milan Fras contrasteert mooi met de heldere zangstem van Mina Špiler. 



Laatstgenoemde zingt het hele concert lang de sterren van de hemel, met en zonder vervorming op haar stem, en niet oudgediende Milan Fras is het stralende middelpunt van de band, maar Špiler. Hoewel, stralend? Als je een ijskonijn stralend kunt noemen wel. De zangeres blijft strak en stoïcijns kijken, geheel in stijl met Laibachs uitstraling.

In het tweede gedeelte van de eerste set is er ruimte voor wat oud werk, zoals Smrt za Smrt uit de beginjaren van Laibach, maar ook het sterke album 'WAT' uit 2003 wordt niet vergeten, getuige een geslaagde uitvoering van Now You Will Pay, dat tekstueel anno 2016 aan actualiteit niets heeft ingeboet. De muziek van Laibach heeft natuurlijk wel iets protserigs en potsierlijks, maar de meeste songs die Laibach live ten gehore brengt zijn sterk, worden goed uitgevoerd en bovendien wordt de humor niet uit het oog verloren.


Toch is het niet allemaal halleluja vanavond. Na de pauze zegt een stem die vanachter de coulissen vandaan lijkt te komen tot hilariteit 'And now for something completely different', waarna Laibach begint aan een paar nummers uit de film 'The Sound Of Music'. De eigenwijze Laibach-interpretaties van Do Re Mi, Edelweiss en The Sound Of Music doen de lachspieren goed, maar het is zeker niet het sterkste gedeelte van de show, hoe geweldig Špiler ook nu weer zingt. De fraaie beelden op de videoscherm maken wel wat goed.

'Spectre' is de laatste plaat die Laibach uitbracht, een opvallend licht album met de nodige jaren negentig dance-invloeden. Hoewel alleszins redelijk, is het album geen hoogtepunt in de discografie van de band te noemen. Met name in het laatste gedeelte van de reguliere tweede set ligt de nadruk op nummers van 'Spectre' en gelukkig komen de nummers live veel beter uit de verf dan op de wat brave plaat, en zo wordt het publiek vergast op sterkte uitvoeringen van The Whistleblowers, No History, We Are Millions And Millions Are One, Resistance Is Futile, Bossanova en (eerder al) Eurovision.


Daarna heeft Laibach nog een drietal toegiften in petto, waaronder opnieuw een stuk uit 'The Sound Of Music': My Favorite Things wordt door Milan Fras ogenschijnlijk bloedserieus maar op sardonische wijze gedeclameerd. Slotstuk is de bombastische cover van Opus' Life Is Life, dat halverwege overgaat op Duits (Leben Heisst Leben), waarbij het tempo iets naar beneden gaat maar een nog heftiger geluid wordt gecreëerd. Het is een perfect einde van een optreden dat weliswaar een kleine dip kent net na de pauze, maar dat voor het overige volledig overtuigt.

http://www.laibach.org/ 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten