Verdun - The Eternal Drift's Canticles

Lost Pilgrims, 2016

 

Het Franse platenlabel Lost Pilgrims is goed bezig. Niet lang na de release van 'Asexual Anger' van Love Sex Machine komt weer een voltreffer uit op dit kleine label, ditmaal afkomstig van het eveneens Franse Verdun. Het vijftal uit Montpellier is genoemd naar de Slag om Verdun die plaatsvond tijdens de Eerste Wereldoorlog en waarbij honderdduizenden mensen het leven lieten. 'The Eternal Drift's  Canticles' is de debuutplaat van de band, al ging er in 2012 een ep ('The Cosmic Escape Of Admiral Masuka') aan vooraf.

Verdun omschrijft zijn muziek als sludge hardcore, maar hoewel beide stromingen in de muziek terug zijn te horen, dekt dat niet de lading. De band fungeerde reeds als voorprogramma van Electric Wizard, Eyehategod en Yob, en dat geeft wel aan in welke hoek gezocht moet worden. De omschrijving doom sludge is dan ook meer van toepassing, maar dat is dan gerekend buiten de hardcore-, post-rock-, heavy metal- en gothic-invloeden die ook te vinden zijn op dit album. 

'The Eternal Drift's Canticles' begint ijzersterk met Mankind Sepukku, dat rustig begint met een dreigende synths, voordat een sludgy doomriff de gespannen rust verstoort. Je verwacht vervolgens Neurosis- of Cult of Luna-achtige vocalen, maar verrassenderwijs neigt de zang aanvankelijk naar gothic metal, even later gevolgd door een tweede stem die hardcore-vocalen produceert. Daarmee is meteen een van de sterke troeven van dit debuut blootgelegd: de zang is voor sludge- en doombegrippen zeer gevarieerd. Natuurlijk bevat de plaat de nodige schreeuw- en brulvocalen, maar ook het gesproken woord wordt niet uit de weg gegaan.  

In hetzelfde nummer, met ruim dertien minuten het langste stuk op de plaat, slaat de stemming na zeven minuten om en verkent Verdun minutenlang post-rockterrein, voordat de laatste paar minuten de beuk er weer vol ingaat. Mankind Sepukku is een ronduit indrukwekkende opener, en hoewel geen van de vier daaropvolgende tracks zoveel verschillende elementen combineert, weet de band het hoge niveau wel vast te houden.

Self Inflicted Mutalitation begint met gitaarfeedback, gevolgd door een trage riff en een declamerende stem, zonder verdere muzikale begeleiding. Drums, bas en de tweede gitaar volgen, waarbij die gitaar een opvallend cleane partij speelt die mooi contrasteert met de riff van de eerste gitaar. De schreeuwzang is getergd en bruut, maar tegen het eind gaat die over in cleane, monotoon en depressief klinkende vocalen. 

Met een desolaat klinkende gitaar begint Dark Matter Crisis rustig, waarna na twee minuten de trage doom/sludge langzaam maar beukend zijn slopende werk doet. De zang is agressief maar ook wanhopig en de heldere gitaar die af en toe opduikt combineert geweldig met de laag gestemde slaggitaar. 

Glowing Shadows opent met opnieuw een desolate gitaar, nu vergezeld van gesproken woord, gevolgd door de meest memorabele en vernietigende doom/sludge van het album en een vraag/antwoordspel van de vocalisten. Aan het eind gaat het tempo naar beneden en wordt de stemming steeds somberder, totdat alleen trage drumslagen over blijven. Afsluiter Jupiter's Coven doet het vervolgens zonder rustig intro, maar begint het trage sloopwerk direct, voor zover dat nog niet voltooid was. Dubbele leadgitaar en een herhaalde slogan duiken op aan het eind, maar het slot is voor alleen bas en drums.

De vijf lange stukken die 'The Eternal Drift's Canticles' telt weten allemaal van begin tot eind te boeien omdat Verdun niet blijft hangen in het eindeloos repeteren van dezelfde riffs, maar in elk nummer de broodnodige variatie aanbrengt. 'The Eternal Drift's Canticles' is een geweldig album, waarop de grenzen van  het doom- en sludgegenre worden verkend en zelfs opgerekt. 

https://lostpilgrimsrecords.bandcamp.com/album/the-eternal-drifts-canticles