The Body - No One Deserves Happiness

Thrill Jockey, 2016

The Body & Full Of Hell - One Day You Will Ache Like I Ache

Neurot, 2016

 

Vlak achter elkaar komen op twee verschillende labels nieuwe releases uit van het Amerikaanse duo The Body, waarvan een in samenwerking met het eveneens Amerikaanse Full Of Hell. De resultaten zijn wisselend: The Body alleen is verbluffend, de samenwerking nogal matig.

No One Deserves Happiness

De muziek van Chip King (gitaar en zang) en Lee Buford (drums en samples) wordt vaak gemakshalve onder de noemer 'metal' geschaard, maar in feite is het duo de metal allang voorbij. The Body heeft schijt aan hokjes, doet waar het zelf zin in heeft zonder een enkel compromis te sluiten. Dat dit niet hoeft te betekenen dat de muziek te allen tijde ontoegankelijk moet zijn, bewijst het tweetal op 'No One Deserves Happiness'.

'Het grofste popalbum allertijden', zo noemt de band zijn laatste release zelf, en ze maken het verdomme nog waar ook! Maar dan moet je 'pop' wel in de allerbreedste zin des woords uitleggen. Tussen de zware doom en industrial zijn heuse popmelodieën te vinden. De vocalen van Maralie Armstrong, al dan niet bijgestaan door nog een paar vrouwelijke stemmen, zijn daar vooral debet aan. 

Opener Wanderings begint opvallend clean, maar je weet bij The Body dat dit niet zo zal blijven. Na een fraaie opening met blazers en zang doet de noise zijn intrede, maar Armstrong blijft rustig en beheerst zingen. Chip King gooit er nog wat falsetschreeuwen tegenaan en de contrasten die de verschillende elementen opleveren werken wonderbaarlijk goed. 

En dat geldt voor de hele plaat. Shelter Is Illusory begint met alleen slagwerk en ontpopt zich tot een heftige industrial-track, maar ook brute noise wordt niet geschuwd, getuige For You, dat op meedogenloze wijze duidelijk maakt dat met The Body niet valt te spotten. Industrial gaat een verbond aan met sludge op Hallow/Hollow en elektronica, noise, sacrale zang en schreeuwvocalen zijn bepalend op Two Snakes.  

Zware doom en blazers bepalen de sfeer op Starving Deserter. Op The Fall And The Guilt heeft de zang zelfs iets weg van This Mortal Coil ten tijde van 'Blood' en blijft slagwerk geheel achterwege. De pianoklanken, drone en feedback doen het begeleidende muzikale werk. Prescience wordt gekenmerkt door opnieuw zware doom een een plechtige sfeer en op afsluiter The Myth Arc ontroert The Body door de zwaar aangezette mistroostige sfeer. 

'No One Deserves Happiness' overtuigt op alle fronten; helemaal nergens laat The Body een steekje vallen. De mooie en verzorgde zang gecombineerd met de grove muzikale klanken, incidenteel voorzien van blazerspartijen, blijft het hele album lang fascineren. 'No One Deserves Happiness' is een fabuleuze plaat die tot ver buiten de metalgrenzen opzien moet kunnen baren.


One Day You Will Ache Like I Ache

Tegenover dat kleine meesterwerkje steekt de samenwerking met Full Of Hell helaas nogal bleekjes af. Het aangaan van een samenwerking met een ander gezelschap is The Body niet vreemd (de plaat met Thou is een aanrader), maar hier levert de som beslist niet meer op dan de delen. Het moge duidelijk zijn dat The Body een meer getalenteerd gezelschap is dan Full of Hell, maar The Body haalt zijn gebruikelijke niveau niet op 'One Day You Will Ache Like I Ache'.

Het ligt niet aan de intensiteit van het album, dat veel noisier en ontoegankelijker uitpakt dan 'No One Deserves Happiness', waardoor de aanvankelijke indruk er een is van: dat komt na een paar luisterbeurten wel goed. Nu vallen inderdaad wel wat puzzelstukjes op hun plaats na herhaalde beluistering, maar toch blijft een gevoel van onbehagen bestaan. En dat is niet een lekker spannend gevoel van onbehagen omdat een sinistere sfeer wordt geschapen.

Nee, in al zijn weerbarstigheid en beklemmendheid weet 'One Day You Will Ache Like I Ache' te weinig indruk te maken omdat merendeels het schrijven van songs achterwege is gelaten. Wat overblijft is een plaat die heerlijk noisy is en daardoor ook best opzienbarend, maar beklijven doet het allemaal niet door het gebrek aan echte songstructuren. Nu zijn die niet per sé noodzakelijk, maar dan moet de herrie wel lekker overrompelend en genietbaar zijn en dat is op 'One Day You Will Ache Like I Ache' niet het geval. 

Overbodig is de cover van The Butcher van Leonard Cohen. Er zijn wel wat lichtpuntjes als het duidelijk meer The Body- dan Full Of Hell-achtige Fleshworks, maar die zijn niet genoeg om de kwalificatie 'middelmatige plaat' achterwege te laten. Wellicht zou het oordeel milder zijn geweest als die geweldige plaat van The Body alleen er niet kort aan vooraf was gegaan, maar van een topalbum is beslist geen sprake.

https://thebody.bandcamp.com/ 

https://fullofhell.bandcamp.com/